@sonsaliseoriginal

5 months ago

Bırak ıslanayım. Belki usanıp terk eder içimdeki ateş. Dur...Bırak az daha kalkamayayım yerden... Belki vazgeçer, bırakıp gider tüm sevdiklerim. Umutsuz vakayım ben. Bir tarafı hep eksik kalmış, Yıllarca arasa bile bulamamış devasını bu adam. Evinin köşelerinde kendi kendine çoktur kahkahaları... Geceleri kolu komşuyu da korkutur bazen çığlıkları. Hep bir şey peşinde koşup durur. Kimse de sormaz peşinde koştuğum imkansızımı. İçimdeki çocuk ölürken, ruhuma bırakmış kalan gücünü. Kalbimde biraz katran birikmiş, Her gittiğim doktor, masadan kalkmaz ile bitirmiş cümlesini. İnan bilmiyorum neyi aradığımı. Gerçekten... Sorsan "Niye yazıp durursun?" diye... İnan yok verecek cevabım. Hayat işte, Bazen yapmak için bir nedene gerek olmuyor. Sevmek için neden aranır mı hiç? Ben yazar dururum gecenin bir vakti herkesten habersiz. Ailem, arkadaşlarım bile bilmez döktüğüm satırları. İnsanlar, yalnızlıklarına üzülür, Ben yazdıklarıma üzülürüm yalnız sanıp. Sen okur, garipsersin belki beni. Anlam veremez, deli bu adam dersin. Deli desen, inkar edemeyecek kadar yorgunum çocuk. Yaşım genç, hayat uzun...Ama sanki kısa benim ömrüm. Hissediyorum ölümü. Öyle çok uzak değil gırtlağıma... Zaten sesim de çıkmıyor ne zamandır. Pek de isteğim kalmadı sanki yaşamaya. Sevdiğim her şeyden uzaklaştırdım kendimi. Eski hevesim yok artık içimde, Hatta çabuk mutlu olan insanları da garipserim. Böyle bir adamım işte ben. Sessiz, sakin. Yazıp yazıp saklarım bir yerlerde. Ne hissedersem, dökerim kelimelere. Bazen inan kendim gibi insanlara denk gelirim. Kendimi bırakır, biraz da onlar için yazar çizerim. Onlar için üzülür, kaybettiklerini uğurlarım. Ben umutsuz vakayım. En işlek caddenin çıkmaz sokağı, En karanlık sokağın lambasıyım. Asla göstermem içimi kimseye, İçimdeki fırtınalardan dert yanarım. Kendi kendime... Yaşar giderim işte. Ha unutmadan... Zaman geçer, yılların birikmişliği ile okurum tekrar yazdıklarımı. Her seferinde dalga geçer, ne biçim yazmışım derim kendime. Sonra okudukça tekrar yaşarım geçmişimi. Tekrar aynı film, oynanır gözlerimde. Bu yüzden, yazıp dururum belki de. Yaşanılanları değil, yaşatılanı unutamadığımdan. Yapılanları değil, yaptıklarımı kabullenememeden. Her gece...Bir yerlere karalarım kalbimdeki mürekkepten. -AhmetBT

2 |