Welcoem to posts!!
in the future - u will be able to do some more stuff here,,,!! like pat catgirl- i mean um yeah... for now u can only see others's posts :c
اک انھا کھوہ – منشایاد دی اک طاقتور کہانی
اک انھا کھوہ علامتی طور تے اوہ نہ ختم ہون والی بھکھ اے جو سماج دے وِسرے ہوئے لوکاں نوں کدی وی سکون نئیں لین دیندی۔
ایہ کہانی اک آوارہ کتے دی دردناک زندگی بیان کردی اے، جیہدی پچھان صرف بھکھ تے تکلیف بن جاندی اے۔ اوہ ہر پاسے خوراک تے اک مہربان ہتھ دی تلاش وچ رُلدا پھر دا اے، پر سماج دی بے حسی اوہنوں کجھ پلاں دی امید توں لے کے اک المناک انجام تیک لے جاندی اے۔
ایہ کہانی نہ صرف لاپرواہی دی ظالمانہ حقیقت تے بھکھ دے المیے نوں اجاگر کردی اے، سگوں سماجی فرق نوں وی سامنے لیاندی اے جیہڑا ہمیشہ کمزوراں نوں پچھے چھڈ دیندا اے۔ ایہ کہانی ساڈے ضمیر نوں جھنجھوڑدی اے، ساڈے ورتاریاں تے سوال کھڑا کردی اے، تے ساڈے اندر دی ہمدردی نوں پرکھن دی دعوت دیندی اے۔
ترنجن تے چھیتی آ رہی اے۔
10 - 0
ਬੁਲ੍ਹਿਆ ਮੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਮਸਾਲਚੀ, ਦੋਹਾਂ ਇਕੋ ਚਿੱਤ ।
ਲੋਕਾਂ ਕਰਦੇ ਚਾਨਣਾ, ਆਪ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ
#bullehshah
#bullehshahpoetry
#doha
#Dohray
#punjabiclassic
#sufipoetry
7 - 2
اک دن جد میں، شابو تے ماسٹر صاحب گھر دے کُھلے صحن وچ بیٹھ کے گلّاں کر رہے ساں، کیوں جے اساڈے میٹرک دے امتحان شروع ہون والے سن اور ایسے کارن اسانوں تیاری لئی چھٹیاں وی سن تے سبحان بٹ وی اساڈے نیڑے آ بیٹھا۔ اوہ عام طور تے خموش رہیا کردا سی پر جدوں شابو نے انساناں نوں زمیناں دے حوالے نال ونڈن والی گل کیتی تے اوہ بولیا:
”سارے بندے خدا دے۔ ساری زمین خدا دی تے فیر ایہ بھین۔۔۔۔ سیاسیے کون ہندے نیں ایہنوں آپو وچ ونڈن والے؟ تے فیر ایہ جو تہاڈا جناح صاحب سی نا، ایہ بندہ ٹھیک نئیں سی۔ پتا نئیں کیوں مسلمان اوہدے پچھے لگ گئے سن۔ میں پڑھیا لکھیا نئیں پر میں دُنیا ویکھی ہوئی اے ماشٹر جی۔ ہُن کیہ ہووے گا؟ ایہ ہندو تے مسلمان پہلوں گلی محلیاں وچ لڑدے سن، ہُن سرحداں تے لڑن گے۔ پہلوں دو چار مَردے سن، ہُن دو چار ہزار مریا کرن گے۔ نئیں جی، ایہ کم ٹھیک نئیں ہویا۔ ایہ پاکستان والا کم بوہت غلط ہویا اے۔ ہاں، جے کر پاکستان بنن دے نال نال ایتھے بندے وی کسی نیک پاک تھاں توں لیا کے وسائے جاندے تے کوئی گل وی سی۔ اوسے پرانے گند نوں نویں ملک وچ آباد کر دتا جناح نیں۔ نہ، میں پُچھنا واں ایہ لوک اسلامی نظام چلا لین گے؟ میں پاکستان بنن توں پہلوں انگریزاں دے میساں وچ کم کردا ہندا ساں۔ کراچی توں لے کے پٹھاناں دے علاقے تیک۔ اوس ویلے وی جنی رشوت، چوربزاری تے دو نمبری مسلماناں وچ سی، کسی ہور وچ نئیں سی پر انگریز دا خوف سی۔ہُن ایہ خوف وی نئیں رہیا۔بشیرا نائی اودھر اساڈی گلی دا نائی سی۔ سارا دن لوکاں دیاں کچھاں مُن دا سی۔ دس باراں گاہک مشکل نال ہندے ہون گے۔ اودھروں پتا نئیں کیہدی جائیداد دے کاغذچُک لیایا۔ اوس دن مینوں بزار وچ ملیا تے پتا لگا ناں رکھ لیا اے چوہدری بشیر احمد۔ بیڈن روڈ تے ایہ وڈی دکان قابو کر لئی ہوئی اے تے اوہدے اُتے چوہدری اینڈ سنز دا بورڈ وی لا دتا ہویا اے۔ سواری واسطے اپنا ذاتی ٹانگہ رکھیا ہویا اے۔ کہن ڈیہا سی اپنے اک منڈے نوں کراچی وچ دکان کھول کے دے رہیاں۔ گل کرن دا مطبل ایہ وے کہ حرامیاں دی عیش ہو گئی اے ماشٹر جی ایہ تہاڈا پاکستان بنن نال۔“
اقبال حسن خان صاحب دے ناول "یہ راستہ کوئی اور ہے" دے پنجابی ترجمے "کراہواں" وچوں۔
الیاس گوندل
5 - 5
ایہ کہانی سردیاں دی اِک اُداس شام نوں شروع ہوئی سی، جدوں اک مُنڈے نے اِک کُڑی نوں آکھیا سی:
”مینوں ایہ شام کدی نئیں بُھلّے گی، جدوں اک سُورج ڈُبیا سی تے دُوجا چڑھ پیا سی۔“
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
اوس ویلے دوپہر ڈھل رہی سی۔ راہواں تے شام دا ہلکا ہنیرا پھیل رہیا سی۔ لوک سائیکلاں تے، موٹراں تے، تے پیدل اِنج آپنے گھراں ول جا رہے سن جویں گھر دیاں کولوں وِچھڑیاں اوہناں نوں اک عمر لنگھ گئی ہووے۔ آپنے گھر دے باورچی خانے وچ رکھی ہوئی صراحی وچوں پانی پیتیاں اِک صدی بیت گئی ہووے تے ہُن اینا عرصہ پیاسے رہ رہ کے اوہناں دے حلق وچوں آواز وی نہ نکلدی ہووے۔ ایہ سارے ای لوک آپنے گھر ول، گھر دے باورچی خانے وچ رکھی ہوئی صراحی ول چھیتی چھیتی ودھ رہے سن۔ تے یوسف اوس بس سٹاپ تے کھلوتا نوکری تے جان لئی اوس بس دا انتظار کر رہیا سی، جیہڑی ادھے گھنٹے توں نئیں سی آئی۔۔۔۔۔۔
نواز دی کہانی پیار دی کھیڈ وچوں
موہ پیار دی ایہ انوکھی کہانی چھیتی ترنجن تے پیش کیتی جاوے گی۔
3 - 2
بس ٹُری تے ٹھنڈی ہوا دے بُلّے اندر آون لگ پئے۔ میں تے ابا جی اک سیٹ تے، جدوں کہ اماں تے بلقیس اساڈے توں اگلی سیٹ تے بیٹھیاں ہوئیاں سن۔ لاری کھیتاں وچ بنی ہوئی اک ایسی پتلی جیہی سڑک اُتے چل رہی سی جیہدے دوہاں پاسے ٹاہلی دے رُکھ لگے ہوئے سن۔ کھیتاں دے وچکار بنے ہوئے ٹاویں ٹاویں گھراں وچوں دھواں وی اٹھدا وکھالی دے رہیا سی۔ مینوں ایہ نظارہ بوہت چنگا لگ رہیا سی تے میں ایہدے وچ گواچیا ہویا ساں کہ اچن چیت بس رُک گئی۔ میں گُھم کے ویکھیا۔ لاری وچ پنج چھے ایہو جیہے بندے آ وڑے سن جنہاں وچوں تن چار دے ہتھاں وچ شاماں چڑھیاں ڈانگاں سن تے جنہاں دے جسماں وچوں مُڑھکے تے سرہوں دے تیل دی ملی جلی بڑی گھناؤنی چھانھ وی آ رہی سی۔
میں اوہناں دناں وچ اجیہے جتھیاں بارے سُنیاں سی جو اکلے کارے لوکاں نوں لُٹ لیا کردے سن۔ افراتفری دا ماحول سی تےفائدہ چکن والے اپنے اپنے حساب نال ایہدا فائدہ وی چک رہے سن۔ جنہاں دی پہنچ سی اوہ چنگیاں چنگیاں متروکہ جائیداداں اُتے ہتھ صاف کر رہے سن تے ہمیشاں لئی اوہناں دے قانونی مالک بن رہے سن۔ جو کجھ نئیں کر سکدے سن، اوہ لُٹ مار تے کر ہی سکدے سن۔ ایہو جیہاں بارے لوکاں نے خواہ مخواہ مشہور کیتا ہویا سی کہ اوہ صرف ایتھوں جان والے ہندوواں تے سِکھاں نوں لُٹ دے سن، حالاں کہ ایہ چِٹا ننگا جھوٹھ سی، اوہ کسے نوں وی نئیں بخشدے سن۔
میں دس چُکیاں کہ ساڈا بس ڈرائیور سکھ سی۔ اوہ بوہت زیادہ گھبرایا ہویا دِس رہیا سی۔ جَتھے دی اگواہی کرن والے اک بندے نے، جنہے گل وچ چاندی دا تویت پایا ہویا سی تے جیہدے والاں وچ لایا ہویا سرہوں دا تیل اوہدیاں قلماں دے لاگے چمک رہیا سی، اُچی واج وچ آکھیا:
”تھلے اُتر جاؤ سارے۔چلو، چھیتی کرو۔“
اسیں سارے تھلے لہن لگے تے لاری دے دروازے نیڑے کھلوتے ہوئے اک ادھکڑ بندے نےمیری بھین بلقیس دی گلھ پُٹی تے ہس کے بولیا:
”اشکے اوئے۔“
اسیں لاری توں اُتر آئے تے اوہناں نے اسانوں اک قطار وچ کھڑا کر دتا۔ میں ایدھر اودھر ویکھیا۔ لمیری سڑک جتھوں تیک وکھالی دے رہی سی، اجاڑ تے سُنجی پئی ہوئی سی۔ بس رُکھاں اُتے بیٹھے ہوئے کاں بول رہے سن۔ ایہ اوہ ملک نئیں سی جتھے ہندو تے سِکھ، مسلماناں دے ٹوٹے کرن تے تُلے ہوئے سن۔ ایہ پاکستان سی جتھے اسیں اپنا بچا کرن لئی تے پناہ لین لئی آئے ساں۔ سِکھ ڈرائیور قطار دے سجے ہتھ سبھ توں اخیر وچ کھلوتا ہویا سی۔اوہدے سِر اُتے اک ایہو جیہا بندہ کھڑا سی جنہے چمکیلے پھل والا اک ایسا برچھا پھڑیا ہویا سی جیہدی نوک دُھپ وچ کدی کدی لشک کے میریاں اکھاں چُنھیاں کر رہی سی۔ سبھ توں چوکھا ڈریا ہویا ڈرائیور ہی لگ رہیا سی۔ تویت والا بندہ بولیا:
”جو جو ماں یاوا ہندو اے اک پاسے ہو جاوے۔“
قطار وچ کوئی حرکت نہ ہوئی کیوں جے اوہ سارے ہی مسلمان سن۔ پر چہریاں اُتے خوف دے پرچھاویں ودھ گئے ہوئے سن۔ تویت والا قطار وچ ایدھر اودھر ٹہلیا تے فیر میرے ابا جی نوں گلمیوں پھڑ کے بولیا:
”توں وی مسلمان ایں؟“
ابا جی دی واج جویں اوہناں دے سنگھ وچ پھس کے رہ گئی سی۔ اوہ بولے:
”ہاں، میں مسلمان آں۔“
تویت والے نے پل دو پل ابا جی دیاں اکھاں وچ ویکھیا تے فیر ٹھٹھا اڈاوندا ہویا بولیا:
”مسلمان ایں تے کلمہ سنا۔“
ابا جی نے سُکھ دا گہرا ساہ لیا:
”کیہڑا کلمہ؟“
بندے دے مُکھ اُتے فتح دی مسکان پھیلی تے اوہنے اپنے ساتھیاں نال گل کردیاں ہویاں آکھیا:
”کہندا اے کیہڑا کلمہ؟ اوئے بھین۔۔۔۔ کلمے کوئی ہزار ہندے نیں؟سنا چھیتی نال نئیں تے ایہ برچھا ہو گیا پار تیرے سینے توں۔“
ابا جی نے چھیتی چھیتی کلمہ سنایا پر اوہدی تسلی نہ ہوئی۔ اوہ فیر بولیا:
”ٹھیک اے۔ کئی بھین ۔۔۔ ہندوواں نے وی جان چھڈاون لئی ایہ کلمہ رٹ لیا ہویا اے۔ اسانوں پکی پیڈی نشانی چاہی دی اے۔“
اوس سمے شاید کوئی وی نہ سمجھ سکیا کہ پکی نشانی توں اوہدا کیہ مطلب سی۔
”چل اوئے۔“
اوہنے اپنے ساتھیاں نوں انج بلایا جویں اوہ جان دے سن کہ ہُن اوہناں نے کیہ کرنا سی۔ اکھ جھمکن وچ تن بندیاں نے میرے ابا جی دیاں باہاں تے لتاں پھڑ کے اوہناں نوں بے وس کیتا تے اک نے اوہناں دا نالا کھول کے اندر جھاتی پائی۔ فیر اوہ ہسدا ہویا سدھا ہویا تے اُچی واج وچ بولیا:
”ٹھیک اے۔ بابے دیاں سُنتاں ہوئیاں ہوئیاں نیں۔ اپنا ای بندہ اے۔“
اوہناں نے ابا جی نوں چھڈ دتا پر اوہ کوشش دے باوجود اپنے پیراں تے کھلو نہ سکے۔ اوہناں دا چہرہ پیلا پے گیا سی تے ہونٹھ کنب رہے سن۔ اوہ کجھ وی کہن دے قابل نئیں سن تے اینی طاقت کتھوں لیاوندے کہ اپنے پیراں تے کھڑے ہندے؟“
اوہ سارے ابا جی دے مسلمان ہون یاں نہ ہون دا ثبوت لین وچ اینے رُجھے ہوئے سن کہ سِکھ ڈرائیور دی چوکیداری تےکھلوتا ہویا برچھے والا بے خبر ہو گیا۔ اوسے پل وچ سکھ ڈرائیور سڑک اُتے لہور جان والے پاسے بھج پیا۔ دو چار اوہدے پچھے نسّے۔میں ویکھیا، سکھ ڈرائیور جس پاسے نس دا جان ڈیہا سی، اودھروں اک گڈی دُھوڑ اڈاوندی ہوئی تیزی نال لگی آوندی سی۔ تویت والے نے اک گالہہ کڈھی تے اپنے ساتھیاں نوں آکھیا:
”نسو اوئے۔ اوہ بھین ۔۔۔ ایدھر ای آ رہے نیں۔“
اوہ تیزی نال پلٹ کےلاگے والے درختاں تے جھاڑیاں دے اک جھنڈ وچ غائب ہو گئے۔
ناول کراہواں وچوں
الیاس گوندل
7 - 2
ابیاتِ باھُو
بیت الف: 007
لغت:
ایہو:یہی
اساڈا:ہمارا
بیلی:دوست،یار
نال :ساتھ
اساڈے:ہمارے
سِدّھا:سیدھا
آن نوائے:جھک گئے
جتھے: حہاں
ٹکڑا:روٹی
تِھدا:روغنی، مرغن
سواری: مراد نفس پر قابو پا لے
نام ﷲ دا : اسمِ اللہُ ذات
لِدھا: پایا ، ڈھونڈھا ،حاصل کیا
سیرا: حلوہ
رِدّھا:پکایا ہوا
ترجمہ :
یہی نفس جو مطمئن ہو کر ہمارا دوست ہے اور راہ راست پر ہے، اسی نفس نے کئی عالموں اور زاہدوں کو (بصورتِ دیگر) اپنا غلام بنا کر ایسی چوکھٹوں پر جھکا رکھا ہے جہاں انہیں حرص و طمع کے مرغن نوالے ملتے ہیں۔ جس نے اس نفس کو اپنے بس میں کر لیا، اس نے خدا کی معرفت کو پا لیا۔ فقر کا راستہ مشکلات اور آزمائشوں سے پُر ہے، یہ کوئی گھر میں ماں کے ہاتھ کا پکا ہوا حلوہ نہیں ہے۔
#sultanbahoo
#sultanbahu
#abyat
#abyatebahoo
#abyatebahu
#punjabiclassic
#sufipoetry
3 - 0
ਸਲੋਕ : ਬਾਬਾ ਸ਼ੇਖ ਫ਼ਰੀਦ ਜੀ
ਫਰੀਦਾ ਰਾਤੀ ਵਡੀਆਂ ਧਿਖ ਧੁਖਿ ਉਠਨਿ ਪਾਸ
ਧਿਗੁ ਤਿਨ੍ਹਾ ਦਾ ਜੀਵਿਆ ਜਿਨਾ ਵਿਡਾਣੀ ਆਸ
شلوک فرید ۰۲۴
لغت:
وڈیاں: لمبی، طویل
دُھکھ: سُلگنا، جلنا، دُکھنا
پاس: پاسے، پہلو
دِھرگ: پھٹکار، لعنت، افسوس
جیویا: جیا ہوا زمانہ، زندگی
وِڈانی: بیگانی، پرائی، بڑی
#babafarid
#babafareed
#babafaridji
#shalok
#punjabiclassic
#sufipoetry
9 - 4
کافی شاہ حُسین ۰۱۶
سائیں میں واری آں
سائیں میں تم پر قربان، تجھ پر قربان ہو کر دُنیا سے چلا جاؤں
خاموش رہوں توں لوگ طعنے دیتے ہیں، بولوں تو مارا جاؤں
کئی ایک ٹکڑے کو ترستے ہیں اور کچھ سالم تقسیم کرتے ہیں
کئی لوگوں کے محبوب ان کی بانہوں میں ہیں اور کئی اپنے معشوق کے بغیر لاچار ہیں
مجھ بدسلیقہ میں کوئی ہنر نہیں، ہر روز اُٹھ کر آہ و زاری کرتا ہوں
حُسین خدا کا فقیر کہتا ہے، اس کا فضل ہو تو پھر بیڑا پار ہے
#shahhussain
#kafishahhussain
#kafi
#punjabiclassic
#sufipoetry
11 - 4
اک سکھ سی جس نوں پاگل خانے وچ داخل ہویاں پندراں ورھے ہو چُکے ہوئےسن۔ ہر ویلے اوہدے مونہوں ایہ بے ڈھب الفاظ سُنن نوں ملدے ہُندے سن۔ ”اوپڑ دی گڑ گڑ دی اینکس دی بے دھیانا دی منگ دی دال آف دی لالٹین۔“دن 'چ سوندا سی نہ رات نوں۔ پہریداراں دا کہنا سی کہ پندراں ورھیاں دے لمے عرصے وچ اوہ اک پل لئی وی نئیں سُتا، لیٹ دا وی نئیں سی۔ پر کدی کدی کسے کندھ نال ٹیک لا لیندا ہندا سی۔
ہر ویلے کھڑا رہن دے کارن اوہدے پیر سُج گئے سن۔ پنیاں وی پُھل گئیاں ہوئیاں سن، پر سریرک پیڑ دے باوجود اوہ لیٹ کے آرام نئیں سی کردا۔
سعادت حسن منٹو دی کہانی ٹوبھا ٹیک سنگھ دا پنجابی ترجمہ۔ جلد ترنجن تے پیش کیتا جاوے دا۔
9 - 0
Welcome to Trinjan—a digital haven celebrating the soul of Punjabi culture through poetry and storytelling. Our channel is dedicated to reviving and preserving the rich literary heritage of Punjab by presenting soulful recitations, poignant narratives, and timeless verses from classic and contemporary poets.
At Trinjan, you'll find stirring performances and carefully curated collections featuring literary giants such as Afzal Ahsan Randhawa, Ahmad Rahi, Amrita Pritam, Bulleh Shah, Shiv Kumar Batalvi, Waris Shah, Mansha Yaad, and many more. We believe in the power of our mother tongue to inspire, connect, and transform lives, and our content is a tribute to that enduring legacy.
Join us on this journey as we bridge the gap between tradition and modernity—bringing heartfelt expressions, cultural wisdom, and artistic beauty to a global audience. Immerse yourself in the mesmerizing world of Punjabi poetry and stories, where every recitation is a celebration of our vibrant cultural spirit.