Σιωπηλά απομακρύνομαι σ’ εκείνον τον κόσμο ακολουθώντας τα ίχνη της καρδιάς μου. Έχοντας το άρωμά σου πορεύομαι σε άγνωστα μονοπάτια εκεί στου χρόνου σου τον χρόνο που αιωρείται η προέκταση του χαμόγελού σου οι νοητές γραμμές του ιλαρού προσώπου σου που κάνουν το κορμί μου ν’ αναριγεί..
Βουτώντας σ’ ανυποψίαστα νερά γερμένη στο πλευρό από τον πόθο ζαλισμένη σε ρότα απροσδιόριστη με ανυπόμονη ορμή απεγνωσμένα αποζητώ την αγκαλιά σου.Τρέμω, προσμένοντας να ψηλαφήσεις το γυμνό μου σώμα.Την ώρα που έρχεται ο αχαλίνωτος παλμός μέσα απ’ αυτήν σου δίνομαι στα μάτια σου μπροστά. Αποδέχομαι το ανήμερο πάθος που στο κορμί μου διαβαίνει. Ζωογονείς κάθε μου κύτταρο με τα χάδια σου..
Εγκλωβισμένη απ' των χεριών σου τους καρπούς πίνοντας της πνοής σου την αύρα θέλοντας να με συνεπάρεις με τη φλόγα που κυριεύει όλες μου τις αισθήσεις..
Ατέρμονος ηδονικός χορός ρεύματα διαρρέουν στο δέρμα μου αγγίζοντάς με, με της παλάμης σου
τ' ακροδάχτυλα. Κύματα ανυψώνονται σαν μπλέκονται σφιχτά πάνω μου οι μηροί σου ανατριχίλα στης πλάτης μου το στήριγμα σαν βρίσκεσαι εντός μου ξεσηκώνοντας γαλαξίες και πλανήτες..
Σε αόριστο σημείο οι ανάσες μας σαν έκρυψες μέσα μου βαθιά τη φλογερή ψυχή σου. Μες στη φωτιά σαν το κλαδί ανυψωθήκαμε σαν θάλασσα και ουρανός δεθήκαμε. Κεραυνούς στη γη κι αστραπές γεννήσαμε
σαν σύννεφα εμείς οι δύο σμίξαμε καθώς τρελοί από έρωτα αθάνατες στιγμές ζήσαμε.
Οι δείχτες της ώρας σταματούν κάθε στροφή θαρρείς κι ο ήλιος φεύγει απ' τη σφαίρα η θύελλα των ήχων μονάχα κυριαρχεί εκεί που σμίγουν οι στεναγμοί στο τέρμα.
Χορεύοντας το σώμα μου σαν φύλο στον αέρα θαρρώ πως με κοιτούσες επίμονα κι εγώ κοιτούσα εσένα. Κούρνιασες έπειτα στο στέρνο μου σαν μικρό παιδί όταν το χέρι μου περνούσε στα μαλλιά σου, σου έδωσα της νύχτας το πιο γλυκό φιλί καθώς ήσουν κλεισμένος μες στην αγκαλιά μου..
Κι εκεί τριγύρω στο λαιμό σου, ψιθύρισα πως μόνο εσένα αγαπώ, μονάχα εσύ υπάρχεις στη ζωή μου
γιατί υπήρχες πάντα στα όνειρα που έκρυβα
στην ψυχή μου._
18 - 1
Όποιος, όποια κι αν είσαι, όποια γνώμη κι αν έχεις για την ποίηση..
_Καλώς όρισες.
17 - 2
''Εκεί που κρύβονται τα όνειρα''
Κάθε φορά που έπεφτε στα χέρια μου ένα λευκό χαρτί με προκαλούσε να γράψω.Ίσως γιατί περίσσευαν οι λέξεις στην ψυχή μου ίσως γιατί δεν συμπαθώ τα λευκά χαρτιά ή ακόμη γιατί φοβόμουν την ερημιά αυτού του κόσμου που παρόλο ότι υπάρχουν γύρω μας χιλιάδες άνθρωποι η μοναξιά είναι παντού.Οι άνθρωποι έχουν πει έμπνευση είναι αυτό που σε κάνει να ξεπερνάς τον εαυτό σου & να γράφεις πράγματα σαν να έχουν γραφτεί από άλλον κόσμο. Ίσως φανταστικό, παραμυθένιο ίσως να μοιάζει ουτοπία ή απλές σκέψεις ενός ονειροπαρμένου ανθρώπου.Αυτό που ξέρω είναι πως αυτή η γραφή για μένα είναι ανάγκη επιβίωσης.Κάθε φορά που πνίγομαι από όλους & από όλα ανοίγω την πόρτα του κόσμου της ποίησης & φεύγω μακριά.Κλείνω τις ανθρώπινες αισθήσεις μου & ζω με τις αισθήσεις της ψυχής μου. Αυτό με κάνει να αναγεννιέμαι & να αισθάνομαι ξανά έτοιμη να αντιμετωπίσω την καθημερινότητά μου. Όποια γνώμη & αν έχεις για την ποίηση.._Καλώς όρισες... © Μαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, ποιήτρια.