καθε τι που ανασαινει ζηταει να δωθει,ματωνει τα νυχια του,παλευει με κτηνη...κ ειναι σπορος που πεφτει σε αγονη γη,κ ομως βγαζει φυλλα,ανθιζει,ζηταει να ομορφυνει...κ ας φυσανε οι ανεμοι,κ ας κυλαει η βροχη,κ ας ρωτουνε τα ποταμια,κ ας πεθαινουμε ξενοι,καθε τι που ανασαινει τρυφερα νοσταλγει μες τους παγους της γης ενα γελιο ζεστο σαν φωτια αναμμενη...