Welcoem to posts!!
in the future - u will be able to do some more stuff here,,,!! like pat catgirl- i mean um yeah... for now u can only see others's posts :c
Νέο βίντεο!
23 - 1
5 συμβουλές από τον Γέροντα Φιλήμων για τον πνευματικό αγώνα!
7 - 0
Κεῖνα τὰ χρόνια τὰ παλιά
σὲ μιὰ μικρὴ Μονή,
γράφθηκε ἀπροσδόκητα
ἡ ἱστορία αὐτή.
Οἱ μοναχοί, ποὺ ἔμεναν
στὸ Μοναστήρι αὐτό,
μετάνοια καὶ δάκρυα
προσφέραν στὸν Χριστό.
Ἀγαπημένοι ἤτανε
ζούσανε μὲ εἰρήνη
καὶ μες στὸ Μοναστήρι τους
χαίρονταν τὴ γαλήνη.
Μιὰ μέρα ὅμως ξαφνικά,
μέσα εἰς τὴ Μονή τους
δῶρο τοὺς ἔστειλε ὁ Θεός
ποὺ ἄλλαξε τὴ ζωή τους.
Τὴν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ
ἄνοιξαν κατὰ τὸ ἔθος
κι ἀπ’ ἔξω μὲς στὴν κούνια του
ἔκλαιγε ἕνα βρέφος.
Ἡ μάνα ποὺ τὸ γέννησε
τὸ ἄφησε ἐκεῖ
δὲν ἠμποροῦσε νὰ δεχθεῖ
τοῦ κόσμου τὴ ντροπή.
Ὁ μοναχὸς τὸ σήκωσε
σφιχτὰ στὴν ἀγκαλιά του
καὶ τὸ φερε νὰ ζεσταθεῖ
στὴν ἱερὴ φωλιά του.
“Ποιανοῦ εἶναι τοῦτο τὸ παιδί;
ποιὸς τὸ ‘φερε ἐδῶ”;
ἐρώτησε ὁ Γέροντας
ποὺ εἶχαν ἀρχηγό.
Αὔριο νὰ ρωτήσετε
στὰ γύρω τὰ χωριὰ
μήπως κάτι ἀκούσετε
ποὺ θὰ μᾶς ἀφορᾶ.
Ρώτησαν καὶ κανένας τους
δὲν ἤξερε γι’ αὐτό
οὔτε κανένας γνώριζε
αὐτὸ τὸ μυστικό.
Οἱ μέρες φεύγαν γρήγορα
κι οἱ μῆνες ἕνας – ἕνας
καὶ γιὰ τὸ ἄμοιρο παιδί
δὲν ρώταγε κανένας.
“Θὰ τὸ κρατήσουμε ἐμεῖς”,
εἶπεν ὁ ἀρχηγός
“καὶ νὰ δεχτοῦμε ταπεινά
πὼς τὸ ‘στειλε ὁ Θεός”
Τὸ ντύναν, τὸ στολίζανε,
τὸ ‘χαν σὰν μπιμπελὸ
ὅλοι τὸ ἀγαπούσανε
τὸ νιόφερτο μωρό.
Μιὰ μέρα τὸ βαπτίσανε
στὸν Ἅγιο τὸν Μαρτίνο
ὅλοι νονοί του γίνανε
τὸ εἶπαν “Μαρσελίνο”.
Μαζί τους τὸ ἐπαίρνανε
στὴν κάθε τους δουλειά
σὰν ἀγγελούδι ἔτρεχε
μέσα στὴν Ἐκκλησιά.
Ὅλοι τὸ συμβουλεύανε
νὰ μάθει τὸ καλό
νὰ σέβεται τοὺς μοναχούς
τὸν γέρο ἀρχηγό.
Πήγαινε ὅπου ἤθελε
ἔμπαινε στὰ κελιά
καὶ μὲ τὴν ἐξυπνάδα του
τοὺς γέμιζε χαρά.
Ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸν ἄφηναν
οὐδέποτε νὰ μπεῖ
ἤτανε μία αἴθουσα
στὴν ἔξω τὴν αὐλή.
Σ’ αὐτὴν ἀποθηκεύανε
τὰ σκεύη τὰ ἱερὰ
εἰκόνες, δισκοπότηρα
κι ἀγάλματα παλιά.
Ἀνάμεσα στ’ ἀγάλματα
πάντοτε ὑψωμένος
στεκόταν πάνω στὸν Σταυρὸ
γλυκὺς ὁ Ἐσταυρωμένος.
Λειψὸ ἦταν ἐκεῖ τὸ φῶς
στὰ σκοτεινὰ οἱ “Φίλοι”
τὰ πρόσωπά τους φώτιζε
θαμπὰ ἕνα καντήλι.
Δὲν θέλαν ὁ μικρούλης τους
τ’ ἀγάλματα νὰ ἰδεῖ
σταλιὰ παιδάκι ἤτανε
μήπως καὶ φοβηθεῖ.
Μιὰ μέρα ὅμως ὁ μικρός,
κούρνιασε γιὰ νὰ ἰδεῖ
ποῦ ἔκρυβε ὁ Γέροντας
τῆς πόρτας τὸ κλειδί.
Κι ὅταν ἐκεῖνος ἔφυγε
ἄρπαξε τὸ κλειδί
κι εὔκολα κατάφερε
στὴν αἴθουσα νὰ μπεῖ.
Κανεὶς δὲν τὸν κατάλαβε
καὶ μὲ τὸ λίγο φῶς
εἰσῆλθε στὰ ἐνδότερα
ὅπου ἦταν ὁ Χριστός.
Μόλις τὸν εἶδε στὸν Σταυρό
λυπήθηκε ἡ ψυχή του
καὶ κλαίγοντας τὸν ρώτησε
γιατὶ ἡ Σταύρωσή Του;
“Πές μου τὶ ἔκανες Ἐσύ
καὶ σ’ ἔχουν σταυρωμένο;
Πές μου τὸν λόγο γρήγορα
νὰ ἀκούσω περιμένω.
Εἶμαι μικρὸς κι ἀδυνατῶ
ἐκεῖ ψηλὰ νὰ φτάσω.
δὲν ἠμπορῶ μονάχος μου
γιὰ νὰ σὲ κατεβάσω.
Ὅμως μπορῶ γιὰ χάρη σου
ὅταν τὰ καταφέρνω
γιὰ νὰ μὴν εἶσαι νηστικός,
ψωμί, κρασί νὰ φέρνω.
Ἔδωσε τὴν ὑπόσχεση
κι ἀμέσως ἔξω βγῆκε
καὶ γιὰ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ
σ’ ὄμορφ’ ἀγῶνα μπῆκε.
Κάθε φορὰ στὴν τράπεζα
αὐτὸ εἶχε στὸ μυαλό του
νὰ βρεῖ ψωμί, νὰ βρεῖ κρασί
νὰ πάει στὸν Χριστό του.
Καὶ στὴν ἀρχὴ ἦταν εὔκολο
τὸ κανε μὲ ἡσυχία
νὰ μὴν κινήσει πρόσεχε
κάποιου τὴν ὑποψία.
Μὲ τὸ ψωμὶ στὰ χέρια του
ἄρχιζε τὴν πιλάλα
καὶ μὲ μιὰ κούπα μὲ κρασί
ἀνέβαινε τὴ σκάλα.
Μὲ κάθε ἐπιφύλαξη
ξεκλείδωνε τὴν πόρτα
νὰ μὴν φανοῦν τὰ ἴχνη του
φρόντιζε πρῶτα – πρῶτα.
Ἔφτανε ἐμπρὸς στὸν φίλο Του
στὰ μάτια Τὸν κοιτοῦσε
κι ἀπ’ τὰ καλὰ ποὺ τοὔφερε
νὰ φάει Τοῦ ζητοῦσε.
“Φάγε καί… φάγε γρήγορα
πρὶν ἔλθουν καὶ μὲ βροῦνε.
Κάτι ὑποψιάστηκαν,
μὲ παρακολουθοῦνε”.
Ἄφηνε τὰ ἐδέσματα
καὶ ἔφευγε εὐθύς,
γιατὶ ἔπρεπε στὸ πόστο του
νὰ βρίσκεται νωρίς.
Καὶ ὁ μεγάλος φίλος Του
τοὔκανε τὸ χατήρι
καὶ τὸ ψωμί του ἔτρωγε
κι ἄδειαζε τὸ ποτήρι.
Πόση χαρὰ αἰσθανότανε
σὰν τἄβλεπε ἀδειασμένα!
“Σ’ εὐχαριστῶ”, Τοῦ φώναζε
μὲ μάτια δακρυσμένα.
Τὸ ἴδιο πάντα πρόγραμμα
εἶχε ὁ Μαρσελίνος
τὸ μέλημά του ἤτανε
ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος.
Οἱ μοναχοὶ τὸ βλέπανε
πὼς κάτι τοῦ συμβαίνει
καὶ τὸν παρακολούθησαν
νὰ δοῦνε ποῦ πηγαίνει.
Τὸν εἶδαν πὼς δὲν ἔτρωγε
καθόλου τὸ ψωμί του
καὶ πὼς ὅταν τελειώνανε
τὸ ἔπαιρνε μαζί του.
Σὲ κάποια νόμισαν γωνιά,
πὼς βρῆκε ἕνα ζωάκι
γιὰ νὰ μὴν μένει νηστικό,
τοῦ πήγαινε ψωμάκι.
Ὅμως τοὺς παραξένευε
γιατὶ μικρὸ παιδὶ
κρατοῦσε στὰ χεράκια του
μιὰ κούπα μὲ κρασί;
Ξεκίνησαν προσεκτικὰ
τὴν ἐπιτήρησή του
δὲν θέλαν νὰ πικράνουνε
τὴν ἄδολη ψυχή του
Ὁ Γέροντας τοὺς ἔδωσε
κρυφὰ τὴν ἐντολὴ
νὰ δοῦν ὁ Μαρσελίνος τους
τὶ κάνει τὸ ψωμί.
ΜΙὰ μέρα ποὺ καμώθηκε
πὼς φαγητὸ δὲν θέλει
ζήτησε ἀπ’ τὸ ντουλάπι τους
μονάχα ἕνα καρβέλι!
Μὲ τὸ ψωμὶ στὰ χέρια του
καὶ μιὰ ὀκὰ κρασί
στὸν Σταυρωμένο φίλο του
ἀνέβηκε ἀστραπή
Μπῆκε ὁλόχαρος ἐκεὶ
καὶ ἔτρεξε στὸ βάθος
τὴν πόρτα δὲν τὴν ἔκλεισε
κι αὐτό, ὄχι ἀπὸ λάθος!
Τὸν φώτισε ὁ Κύριος
οἱ μοναχοὶ νὰ δοῦν
τὰ ὅσα θὰ συνέβαιναν
κι αὐτοὶ νὰ ὠφεληθοῦν.
Ὁ μοναχὸς ποὺ ἔτρεξε
κοντά του γιὰ νὰ ἰδεῖ
μπροστὰ στὴν πόρτα στάθηκε
ποὺ ἦταν ἀνοιχτή.
Βλέπει τὸν Μαρσελίνο τους
μπρὸς στὸν Ἐσταυρωμένο
νὰ λέγει λόγια τοῦ Θεοῦ
μέσα στὸ Φῶς λουσμένο.
“Ἔχω δυὸ μέρες νὰ φανῶ,
μὲ παρακολουθοῦν,
δύσκολα τὰ οἰκονομῶ,
φοβᾶμαι μὴ μὲ δοῦν.
Σήμερα τὰ κατάφερα
καὶ πῆρα πιὸ πολλά.
Νὰ μὴν τὰ φᾶς ὅλα μαζί
νὰ ἔχεις καὶ μετά.
Ποιὸς εἶναι ὁ Πατέρας Σου
πὲς μου ποιὰ μάνα ἔχεις;
Γιατὶ Σὲ ἀφήσαν στὸν Σταυρό,
τοὺς πόνους πῶς ἀντέχεις”;
“Μάνα μου εἶναι ἡ Παναγιά.
Πατέρας μου ὁ Θεός.
βρίσκονται στὸν Παράδεισο,
ἐκεῖ ποὖναι τὸ Φῶς”!
“Μὰ ἡ Παναγιά, μοῦ εἴπανε
πὼς εἶναι ἰδική μου.
Αὐτὴν ἔχω προστάτιδα
καὶ Μάνα στὴ ζωή μου.
Μάνα ἐγὼ δὲν γνώρισα
ποιὰ εἶναι δὲν τὸ ξέρω
ἤθελα νὰ τὴν ἔβλεπα,
πῶς νὰ τὰ καταφέρω;
Στὸ λέγω ὅμως καθαρά,
ὅταν στὰ χρόνια φτάσω,
θ’ ἀνέβω πάνω στὸ Σταυρό
καὶ θὰ Σὲ κατεβάσω”!
Κάλεσε τότε τὸ παιδί
νὰ πάει ἐκεῖ σιμά,
τὰ χέρια Του κατέβασε,
τὸ πῆρε ἀγκαλιά!
“Ἡ παιδική σου ἡ καρδιά,
εἶναι καρδιὰ μεγάλη”
τοὖπε καὶ τὸν ἐφίλησε
ἐπάνω στὸ κεφάλι.
Σήμερα στὸν Παράδεισο
μαζί Μου θ’ἀνεβεῖς
ἐκεῖ ποὖναι ἡ μάνα σου
παιδί μου νὰ τὴ δεῖς”.
Ὕστερα ξανασήκωσε
ὄρθιο τὸ κορμί,
ἀφοῦ γιὰ τὸν Παράδεισο
ἔφυγε τὸ παιδί.
Ὁ μοναχὸς ποὺ ἔβλεπε
τὴν ἱερὴ σκηνή,
ἔβγαλε ἀπ’ τὰ σπλάχνα του
μιὰ δυνατὴ κραυγή.
Δάκρυσε ὁ Καλόγερος
πόνεσε ἡ ψυχή του
ἄψυχο σὰν ἀντίκρυσε
τὸ λατρευτὸ παιδί του
Κοπήκανε τὰ πόδια του
μάτωσε ἡ καρδιά του
σὰν εἶδε τὰ θαυμάσια
ποὺ γίνανε σιμά του.
Μπροστά του ὀλοζώντανο
εἶδε τὸν Λυτρωτή
νὰ σκύβει πάνω στὸ παιδί!
νὰ κλάψει ἤ νὰ χαρεῖ;
Ἄκουσε τὸν διάλογο,
τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ
ποὺ ἔδιναν ἀπάντηση
σ’ ἐκεῖνα τοῦ παιδιοῦ.
Τρέξανε οἱ Καλόγεροι
καὶ εἶδαν τὸ παιδί
γονατιστὸ κι ὁλόφωτο
μπροστὰ στὸν Λυτρωτή.
Μὲ σεβασμὸ τὸ σήκωσαν
μέσα στὴν ἀγκαλιά τους
τὸ φίλησαν, τὸ κλάψανε,
μὲ πόνο στὴν καρδιά τους.
Ξέρουν, ὁ Μαρσελίνος τους
τὸ ὄμορφο λουλούδι,
πὼς εἶναι Ἅγιος τοῦ Θεοῦ,
πὼς εἶναι ἀγγελούδι!
Ὁ ἄγγελός τους ἔφυγε
πονέσαν καὶ πονᾶνε,
μὲ τοὺς Ἁγίους τοῦ Θεοῦ
πάντα θὰ τὸν τιμᾶνε.
Ὅλοι τους τὸ ὁμολογοῦν,
ἄν καὶ τὰ μάτια τρέχουν
πὼς θησαυρὸ ἀνεκτίμητο
μὲς στὴ Μονή τους ἔχουν.
Ποιὸς θὰ μπορέσει ἀπὸ μᾶς
νὰ μοιάσει στ’ ἀγγελούδι
καὶ στὸν Σταυρὸ τοῦ Ἰησοῦ
ν’ ἀφήσει ἕνα λουλούδι;
Ποιὸς ἔχει καθαρὴ καρδιὰ
σὰν κείνη τοῦ παιδιοῦ
νὰ πεῖ καὶ νὰ εἰσακουσθοῦν,
δυὸ λόγια τοῦ Χριστοῦ;
Ὅσοι θὰ μοιάσουν στὰ παιδιά,
μᾶς εἶπε στὶς Γραφές Του
αὐτοί, μονάχα θὰ βρεθοῦν
στὶς ἱερὲς αὐλές Του.
Δός μας, Χριστέ, μετάνοια
καὶ καθαρὴ καρδιά,
ἁπλοϊκοὶ νὰ γίνουμε
σὰν τὰ μικρὰ παιδιά.
Νὰ μιμηθοῦμε ταπεινὰ
τὸν Ἅγιο Μαρσελίνο,
νὰ κοινωνοῦμε ἄξια
τὸν Ἅρτον καὶ τὸν Οἶνον.
Ἐσταυρωμένε Ἰησοῦ,
δέξου τὴν προσευχή μας
Σοῦ τὴν προσφέρουμε ἁγνή
μέσα ἀπ’ τὴν ψυχή μας!
Ἀρχιμ. Δαμασκηνοῦ Ζαχαράκη,
Μακαριστοῦ προηγουμένου τῆς Ἱερὰς Μονῆς Ἀγάθωνος Φθιώτιδος
39 - 1
– Γεροντα, χαίρεσαι, όταν αγαπάς.
– Όχι, ανάποδα το είπες! Όταν αγαπάς, χαίρεσαι. Και όταν αυξηθή η αγάπη, τότε ο άνθρωπος δεν ζητάει την χαρά για τον εαυτό του, αλλά θέλει να χαίρωνται οι άλλοι.
Η αγάπη υπάρχει από μόνη της, ενώ η χαρά πηγάζει από την αγάπη. Όταν δίνης την αγάπη, τότε έρχεται η χαρά. Δινει αγάπη ο άνθρωπος και δέχεται χαρά· ανταμείβεται δηλαδή με την χαρά που νιώθει.
- Άγιος Παΐσιος
24 - 0
Ο παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης έλεγε στον πατέρα Ευάγγελο Παπανικολάου, και πριν και μετά την χειροτονία του πατρός Ευαγγέλου:
«Η δουλειά του παπά είναι να διαβάζει ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ειδικά των κεκοιμημένων. Οι ζωντανοί όλο και κάποιον θα βρουν να του πουν τον πόνο τους, όλο και κάποιος θα τους στηρίξει έστω λίγο. Στην άλλη ζωή όλοι είναι εν μετανοία, αλλά δεν μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τίποτα. Δουλειά του παπά, είναι να μνημονεύει ονόματα κεκοιμημένων στην Προσκομιδή».
«Μια φορά», έλεγε ο παπά-Εφραίμ, «κοιμήθηκε ένα καλογέρι μου. Είδα κατόπιν ότι το καλογέρι δεν είχε πάει σε καλό μέρος… Έκανα λοιπόν μεγάλη προσευχή για την ψυχή του καλογεριού μου».
«Το βράδυ εμφανίζεται ο Χριστός και μου λέει: “Σταμάτα να προσεύχεσαι για το καλογέρι σου, γιατί αυτός έχει τελειώσει”».
Ο παπα-Εφραίμ, τίποτα. Συνέχιζε ακάθεκτος τις προσευχές και τα κομποσχοίνια και τη μνημόνευση του καλογεριού του στην Προσκομιδή.
Του εμφανίζεται ξανά ο Χριστός μας και του λέει: «Σε παρακαλώ, σταμάτα να τον μνημονεύεις. Αυτός δεν θα αλλάξει μέρος».
Ο παπα-Εφραίμ συνέχιζε την προσευχή για το καλογέρι, του οποίου η ψυχή δεν είχε πάει στον Παράδεισο. Έρχεται ο Χριστός μας για τρίτη φορά στον παπα-Εφραίμ και του λέει: «Σ’ αγαπώ, γιατί μου μοιάζεις! Το καλογέρι σου δεν αξίζει ό,τι ζητάς, αλλά θα γίνει, επειδή μου μοιάζεις! Σ’ αγαπώ, γιατί μου μοιάζεις ..».
Από ομιλία του πατρός Ευαγγέλου Παπανικολάου για τον Όσιο Εφραίμ Κατουνακιώτη
234 - 6
Σημειώσεις μελών της νεανικής ομάδας "Νέκταρ Ψυχής" από διάλογο με τον μακαριστό π. Λουκά Φιλοθεΐτη.
“…τρέξαμε να πάρουμε την ευχή του π. Λουκά. Αφού του ζητήσαμε να μας μιλήσει μας πήγε σε ένα σαλονάκι της Μονής και εκείνος εγκάρδιος, με την εμπειρία και την χάρη του Θεού στο πρόσωπο του, άρχισε να μας μιλά.
ΠΕΡΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
Αφορμούμενος αρχικά από τον βίο της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, η οποία και γιόρταζε εκείνη την ημέρα, μας μίλησε για το πώς οι άνθρωποι εκείνοι σε αυτή την εποχή, σε αντίθεση με εμάς σήμερα, δεν είχανε απλά την ονομασία χριστιανοί, αλλά ζούσαν αληθώς μαζί με τον Χριστό έχοντας μια πίστη ζωντανή γεμάτη με διάθεση καλοπροαίρετη ενώπιον του Θεού.
Άρχισε να μας μιλά για ένα περιστατικό. Έναν νεαρό που ποιαστηκα αιχμάλωτος και επρόκειτο να μαρτυρήσει. Το παιδί απαντούσε στον διοικητή με πολύ θάρρος και ομολογούσε πως εκείνος μόνο σε αυτόν τον Θεό πιστεύει, δηλαδή τον Τριαδικό Θεό, και ότι αν και μπορεί ο διοικητής να του “πειράξει” την σάρκα, την ψυχή δεν μπορεί να του την αγγίξει. Θαυμάζοντας τον ο διοικητής το μικρό παιδί αποκρίθηκε: “Μπορεί τα λόγια να είναι δικά μου, να τα λέω εγώ, αλλά ο φωτισμός έρχεται από τον Θεό καθώς ο ίδιος είπε πώς αν παρουσιαστεί πιστός ενώπιον ανθρώπων για απολογία, θα έρθω εγώ με το Άγιο Πνεύμα να την αποδώσω.”
ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ
Μας τόνισε να έχουμε την πνευματικότητα στην ζωή μας αρχίζοντας με την Νηστεία. Νηστεία της σάρκας μέσω της τροφής. Έτσι μόνο, ο Θεός θα ευλογήσει να αποκτήσουμε νηστεία στις αισθήσεις και στην ψυχή. Έτσι θα αποκτήσουμε την φρονιμάδα, που σημαίνει οτι φτάνουμε να κάνουμε συντροφιά με τον Θεό. Τι καλύτερο; Τι άλλο θέλουμε; Μπορεί να έχουμε γήινο περιτύλιγμα αλλά η ουσία μας, το εσωτερικό προέρχεται από τον Ουρανό. Έτσι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί που αποδίδουμε την αγάπη μας• σε πράγματα πρόσκαιρα του κόσμου τούτου ή σε κάτι που έχει αιώνια προοπτική, στην ψυχή μας; Φυσικά και πρέπει να φροντίζουμε το σώμα μας ώστε να επιβιώνουμε με αξιοπρέπεια, αλλά χωρίς υπερβολές. Γιατί στην νηστεία πρέπει να μειώσουμε τις φροντίδες του σώματος και να εντρυφήσουμε στις ανάγκες της ψυχής. Δυστυχώς, σημείωσε, σήμερα οι άνθρωποι και περισσότερο οι νέοι έχουν μια αυξημένη ανθρωπαρέσκεια. Ζητιανεύουν την εντύπωση των άλλων.(ζητούμε τον εντυπωσιασμό των άλλων και χάνουμε την φρονιμάδα). Οπότε μικραίνοντας το σώμα μας και ανοίγοντας την καρδιά μας για να χωρέσει Ουρανό αρχίζουμε να ελκόμαστε όχι μονάχα από την γη αλλά και από τα Υψηλά.
ΠΕΡΙ ΕΞΟΜΟΛΌΓΗΣΗΣ ΚΑΙ Θ. ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Με την εξομολόγηση ιδιαίτερα και την Θεία Κοινωνία ο άνθρωπος αρχίζει να πετά, να πετά και να χαίρεται απερίγραπτα, να τον έλκει ο Ουρανός προς τα άνω. Με την Θεία κοινωνία εμπολιάζει το αίμα του Χριστού μέσα μας.
ΠΕΡΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Ακόμη μας τόνισε ότι η έκφραση της αγάπης μας ξεκινά από τα συγγενικά και οικεία πρόσωπα. Πώς είναι δυνατόν να λέμε ότι αγαπάμε όταν έχουμε έχθρες και εμπάθειες προς την οικογένεια μας; Κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Αν δεν αγαπήσουμε αυτούς με τους οποίους έχουμε το ίδιο αίμα τότε πως θα αγαπήσουμε τους άλλους. Με φρονιμάδα να πράττουμε την αγάπη στους κοντινούς και στους πιο μακρινούς ανθρώπους μας.
ΠΕΡΙ ΓΑΜΟΥ
Πρέπει να πηγαίνουμε προς τον γάμο και τότε θα μας δείξει ο Θεός αν προοριζόμαστε για κάτι έξω από τον γάμο (μοναχοί/ες). Πρέπει να γίνει υπόθεση προσευχής ο γάμος.
-----------------------------------------------
149 - 2
Μια φορά περπατούσε ένας αγιορείτης πνευματικός στην Θεσσαλονίκη και κάποιος νεαρός τον έφτυσε σκοπίμως. Ο πνευματικός γύρισε και του είπε:
- Σ' ευχαριστώ παιδί μου γι'αυτό που έκανες, μου αξίζει γιατί είμαι αμαρτωλός. Τώρα όσον αφορά Αυτόν που εκπροσωπώ κανόνισε μαζί του.
Ο νεαρός αυτός συναισθάνθηκε αυτό που έκανε και είπε:
- Πάτερ, με συγχωρείτε! Μισό λεπτό να το σκουπίσω από το ράσο σας.
- Όχι παιδί μου, όσο ήταν στο στόμα σου, σου ανήκε, τώρα, είναι δικό μου παράσημο!
Γέροντας Γεώργιος Καψάνης
216 - 8
Το σώμα μας είναι ένα ρούχο δανεικό που μας έδωσε ο θεός να φοράμε σε αυτήν την ζωή μέχρι να το παραδώσουμε πάλι πίσω σε Αυτόν.
Γι αυτόν τον λόγο δεν έχει ευλογία να παρέμβουμε σε αυτό όπως λόγου χάρη με τατουάζ, πλαστικές εγχειρήσεις κτλ., όπως δεν θα έπρεπε να πειράζαμε ένα ρούχο που θα μας δάνειζε κάποιος αδελφός είναι το ίδιο ανήθικο.
Οι αρρώστιες που παθαίνουμε κατά πλειοψηφία είναι από την μη σωστή εξομολόγηση δηλαδή από τις αμαρτίες μας και πάλι αν το συγκρίνουμε με ένα ρούχο γεμάτο βρωμιές πρέπει να τις καθαρίσουμε όλες όπως τις αμαρτίες γιατί έστω και μια βρωμιά να αφήσουμε στο ρούχο και να πλύνουμε όλες τις υπόλοιπες πάλι βρώμικο θεωρείται.
Έτσι με την σωστή εξομολόγηση θα πάρουμε και σωστό κανόνα για να μπορέσουμε να κοινωνήσουμε.
π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος +
218 - 4
Την ζωή την αληθινή ο χριστιανός δεν την βρίσκει μαθαίνοντας, την βρίσκει παθαίνοντας.
Π. Λουκάς Φιλοθεΐτης
251 - 2
•Το Μήνυμα Της Ημέρας•
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2022
Ὁ λογικὸς ἄνθρωπος ἐξετάζοντας τὸν ἑαυτό του, δοκιμάζει ποιὰ πράγματα τοῦ πρέπουν καὶ τὸν συμφέρουν, ποιὰ εἶναι ζητήματα τῆς ψυχῆς καὶ ὠφέλιμα καὶ ποιὰ ξένα πρὸς τὴν ψυχή.
Ἔτσι ἀποφεύγει ὅσα βλάπτουν τὴν ψυχή, διότι τοῦ εἶναι ξένα καὶ τὸν χωρίζουν ἀπὸ τὴν ἀθανασία.
Άγιος Αντώνιος ο Μέγας
258 - 4