Radhika's Travel Diaries

Radhika's Travel Diaries
Posted 4 days ago

नमस्कार,
सनासुदिचे दिवस आहेत, मला खात्री आहे तुम्ही सर्व गणपतीचा सन छान साजरा करत असाल. आम्हीसुद्धा घरचे आणि पुण्यातले गणपती खूप मिस करतो.
इथे अमेरीकेमधेसुद्धा गणपती सनाची धुम आहे बर का. त्याचा vlog येत्या काही दिवसात घेउन येईल.

आज संध्याकाळी मंगळागौरीचा vlog येतोय, नक्की पहा, तुमच्या प्रतिक्रिया ऐकायला आवडतील 😊

3 - 0

Radhika's Travel Diaries
Posted 3 weeks ago

नमस्कार,

श्रावण महिना महिलांच्या खास जिव्हाळ्याचा. पुर्वी माहेरवाशीनीं माहेरी येऊन श्रावणामधिल वेगवेगळे सनवार साजरे करत, आताही करतात.
अमेरीकेमध्येसुद्धा आपले सणवार तीतक्याच उत्साहात साजरे केले जातात बर का. आज इथे मंगळागौरीचा छान कार्यक्रम SMM(Seattle Maharashtra Madal) यांनी आयोजीत केला होता. पारंपारिक गाणी, नाच, उखाने, पुजा असा धमाल कार्यक्रम झाला.
बर मी जरा जास्त खुश आहे कारण Mrs श्रावण हा खास पुरस्कार मला मिळाला 🤗

मंगळागौरीचा पुर्ण vlog पाहायला तुम्हाला आवडेल का? मला कॉमेंट करून नक्की सांगा.

धन्यवाद ♥️

10 - 2

Radhika's Travel Diaries
Posted 2 months ago

नमस्कार,
अमेरिकेमधिल ऑरेगन राज्यातील प्राणी संग्रहालयाला आम्ही पहिल्यांदाच भेट दिली. थंड प्रदेशात आढळनारे आणि नेहमी फक्त TV वर दिसणारे प्राणी प्रत्यक्ष पाहाता आले. हत्ती, जीराफ, कासव, स्नोवी घुबड, वाघ, सिंह यासोबत पोलर बियर, पेंग्विन, सी ओटर, सील आणि वटवाघुळसुद्धा पाहिलं. आज संध्याकाळी त्याचाच विडियो येतोय ठीक पाच वाजता, नक्की पहा 😊

3 - 3

Radhika's Travel Diaries
Posted 2 months ago

नमस्कार,

तुम्हा सर्वांच आपल्या मराठी यूट्यूब चैनल वर खूप मनापासून स्वागत आहेत. चैनलशी नव्याने जोडल्या गेलेल्या सदस्यांचे मनापासून आभार आणि स्वागत.
आता नव्याने जोडले गेलेले सदस्य हे जास्त करुन श्री क्षेत्र मुरुडेश्वर या व्लॉगमुळे जोडले गेले आहेत. या ब्लॉग ला खूप प्रेम मिळतय, पाहिला जातोय म्हणुन मला खरच खूप छान वाटत आहे. या व्लॉगशी संबधीत एक छोटीशी गोष्ट शेयर करायची आहे. खर तर प्रत्येक ब्लॉग मागे मेहनत ही असतेच, त्या शिवाय कोणताच व्लॉग पुर्ण होत नाही. पण या व्लॉगची स्टोरी थोडी वेगळी आहे आणि खासही. तर झालं अस की हा विडियो पुर्णपने वॉइस ओवर करुन बनवला आहे. जेव्हा मुरुडेश्वर मंदिराचा इतिहास सांगाणाऱ्या भागावर काम करत होते, तेव्हा त्या देखाव्यांच्या छोट्या छोट्या क्लिप्स होत्या. आणि मी केलेल रिकोर्डिंगसुद्धा छोट्या छोट्या भागात होत. वीडियो मधिल देखावा आणि मी रेकॉर्ड केलेली गोष्ट यांचा ताळमेळ काही केल्या बसेना. खूप वेळ घालवला यावर, पण एडिटिंग एपच्या टेक्निकल इशूज़मुळे शेवटी सगळच विस्कटल. हे सगळ कमी होत की काय पण त्यात भर म्हणुन ते अॅप किंचित जरी एडिट केलं तरी एका मिनिटासाठी हैंग होत होतं. मग गोष्टिच्या या भागाच एडिटिंग करण माझ्यासाठी खूप अवघड काम होउन बसल. एक वेळ अशी आली की म्हनल बास नाही होउ शकत हा व्लॉग, आणि काम थांबवल या व्लॉगच. पण काही वेळाने पुन्हा काम चालु केल, वाटल मेहनत तर केलीच आहे या व्लॉग वर तर असा अर्धा नको सोडायला. नव्या जोमाने काम चालु केल, खूप संयम ठेवुन आणि वेळ देउन हा व्लॉग पुर्ण केला. आठ मिनिटांच्या या वीडिओने माझ्या संयमाची, मेहनतीची आणि पर्यायाने माझी परीक्षा घेतली. शंकर महादेव आणि श्री गणेशाच्या कृपेने मी या परीक्षेत पास झाले.

हा माझा पहिलाच विडियो आहे जो खूप लोकांपर्यंत पोहोचला आहे आणि त्यांच्या पसंतीस उतरला आहे. खूप छान वाटतय, केलेल्या मेहनतीच चीज झालं याच समाधान आहे.

तुम्हा सगळ्यांचे मनापासून आभार 🙏🏼

राधिका

https://youtu.be/xBg2nsePfPM?si=iQ3DA...

1 - 0

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

दोन आठवड्यांपुर्वी आम्ही वाशिंगटन युनिवर्सिटी मधे चेरी ब्लॉसमची मस्त फुलं पाहुन आलो. खूपच छान अनुभव होता तो आणि खूप आवडली आम्हाला ही फुलं. याचा मोठा विडियो करायचा होता पण पाठीमागचे दोनही आठवडे खूप बिजी होते. कामामधुन मिळेल तसा वेळ काढुन काल रात्री या विडियोच एडिटिंग पुर्ण केलं. हायसं वाटल, या शनिवारी चेरी ब्लॉसमचा मोठा विडियो अपलोड करु शकतो याचा आनंद होता. एडिटिंग अॅपमधुन विडियो डाउनलोड करायला गेले तर मोबाइल स्टोरेज/मेमरी फुल झाली होती. आता मोबाइल मधुन न लागणारे वीडियो/डेटा डिलीट करावा लागणार होता. का कोण जाने पण तेव्हा बाकी काही डिलीट करण्यापेक्षा विचार केला की एडिटिंग अॅपमधुनच पुर्ण झालेले आणि न लागणारे विडियो डिलीट करावे. आधीचे एडिटिंग पुर्ण झालेले डिलीट करता करता चुकुन मी आता एडिटिंग पुर्ण केलेला विडियो डिलीट केला. तो विडियो मी अजुन डाउनलोडच केला नव्हता आणि त्याआधीच तो डिलीट झाला. एकदा एडिटिंग अॅपमधुन एखादा प्रोजेक्ट/विडियो डिलीट झाला की तो पुन्हा रिस्टोर करु शकत नाही. मी एकदम शॅाकमधेच गेले, एवढी मेहनत केली होती या विडियोसाठी! विडियोचा अभ्यास, नोटस, विडियो एडिटिंग, वॉइस ओवर, सुरुवातीचे आणि शेवटी असणारे विडियो अस सगळ काम पुर्ण झाल होतं. एक १००% एडिटिंगच काम पुर्ण झालेला विडियो माझ्याकडुन डिलीट झाला. मला खूप वाईट वाटल, सगळी मेहनत पाण्यात गेली म्हणुन खूप निराश झाले. सारांश शेजारीच खेळत होता. त्याला
म्हणल,”अरे यार सारांश माझ्याकडुन हा विडियो डिलीट झाला बघ.” तो त्याच्या खेळात व्यस्त होता, बहुधा त्याला वाटल त्याच्याशी बोलता बोलता डिलीट झाला विडियो. सारांश म्हणाला, ”आई, पीपल आर मोअर इम्पोर्टनट दॅन विडियो”. (विडियो पेक्षा माणसं महत्वाची असातात.) मला हसु आलं. खर तर त्याच्या या बोलण्याचा माझ्या आत्ताच्या परिस्थितीशी काही संबंध नव्हता, पण पॉइंट होता त्याच्या बोलण्यात. सागर मित्रांसोबत बाहेर वॉकसाठी गेला होता. थोड्याच वेळात तो घरी आला, त्याने घरात पाय ठेवल्या ठेवल्या मी केविलवाण्या चेहर्याने घडलेला प्रकार त्याला सांगितला. यावर तो म्हणाला, “ठीक आहे, आता तू आधीपेक्षा चांगला विडियो करु शकतेस”.

विडियो डिलीट होणं ही माझ्यासाठी मोठी गोष्ट होती, मी अगदी रडकुंडिला आले होते. दहा मिनिटांचा एक विडियो बनवायला किती मेहनत घ्यावी लागते. मी माझ दुःख कुरुवाळत बसले होते, पण या दोघांच्या प्रतिक्रियेमुळे माझा मुडच बदलला. म्हणलं खरचकी ओरिजिनल वीडियोज तर आहेतच माझ्याकडे, विडियोचा अभ्याससुद्धा झाला होता. विडियो कसा बनवायचा आहे, कुठे काय बोलायच आहे ही सगळी माहिती आहेचकी माझ्याकडे. मी पुन्हा बनवुच शकते विडियो, तेही कमी वेळेत, कदाचीत आधीपेक्षा चांगला. दूसर्याच मिनिटाला मी अपमधे नवीन प्रोजेक्ट तयार केला, पटापट वेडियोज अॅड केले, बेसिक एडिटिंग करून घेतल. आज सकाळी लवकर उठुन वॉइस ओवर दिला बाकी राहीलेल छोट मोठ काम करून संध्याकाळी विडियो अपलोडसुद्धा केला.

किती छान फिलिंग आहे हे. काल रात्री याच वेळी हा विडियो डिलीट झाला म्हणुन निराश झाले होते मी. पण सागर आणि सारांश यांच्या सकारात्मक प्रतिक्रियेमुळे फारवेळ ती निराशा राहिली नाही. खरच कधी कधी परिस्थिती ईतकिही वाइट नसते जीतकी आपण समजतो. सकारात्मक दृष्टिकोन ठेवला तर कोणत्याही अवघड परिस्थितीमधुन सहज बाहेर पडु शकतो, हे मी पुन्हा एकदा शिकले.

अशा प्रकारे दुप्पट मेहनतीने बनवलेला आणि मला सकारात्मक दृष्टिकोन देणारा चेरी ब्लॉसमचा हा विडियो नक्की पहा. तुमच्या प्रतिक्रिया कॉमेंट मधे कळवा.

शुभ सकाळ 😊🙏🏼

2 - 2

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

एक संध्याकाळ, एका सुंदर तळ्याकाठी!

6 - 7

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

चैत्र गुढी पाडवा आणि हिंदु नव वर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा 🙏🏼

8 - 4

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

आमचा पहिला चेरी ब्लॉसम

दिवसामागुन दिवस येतात आणि जातात. येणारा प्रत्येक दिवस सारखा नसतो. सुख-दुःख आयुष्याचा एक भाग आहे, दोन्हीही सहज स्वीकारुन जगता आल पाहिजे. आयुष्यात अवघड, परीक्षा घेनारे दिवस येतातच आपल्याला आनंदी दिवसाच महत्व कळण्यासाठी. काही दिवस असतात असे जेव्हा आयुष्य अवघड वाटत, थांबल्यासारख वाटत, जगन्यातला रस निघुन गेल्यासारख वाटत. पण असेही काही दिवस असातत जे येतातच जणु आपल्यासाठी, आपल्याला आनंद देण्यासाठी, आपण जीवंत आहोत, जगत आहोत याची जाणीव करून देण्यासाठी. “हे जीवन सुंदर आहे” याची अनुभुती देण्यासाठी.

असाच काहीसा आजचा हा दिवस..!
सध्या आम्ही कामानिमित्त अमेरीकेमधील वाशिंगटन इथे राहत आहोत. इथेले वेगवेगळे ऋतु आणि बदलनार्या निसर्गाच सौंदर्य अनुभवत आहोत. नुकताच इथे वसंत ऋतु म्हणजेच स्प्रींग सुरू झाला आहे. वसंत ऋतुच्या आगमनाने इथलं सगळं वातावरणच बदललं आहे. गोठवणारी, बोचरी थंडी कमी झाली आहे, एरवी ढगांशी लपाछपी खेळणारा, अवसे-पुनवेला दर्शन देणारा सुर्यसुद्धा वरचेवर दिसु लागला आहे. शरद ऋतुमध्ये म्हणजेच फॉल सीजनमध्ये पानझड होउन ओसाड झालेल्या झाडांवर नवीन पालवी फुटायला लागली आहे. वातावरणामध्ये एक वेगळच चैतन्य निर्माण झाल आहे. नेहमिच्या ढगाळ वातावरणामुळे, अधुन मधुन बरसणार्या पावसाच्या सरींमुळे आणि हवेतील गारव्यामुळे चार भिंतींच्या आत जास्त वेळ घालवनारे लोक आता बाहेर पडायला लागले आहेत.

वसंत ऋतुमध्ये बहरणारी रंगीबेरंगी फुलं पाहायला मिळतात. याच ऋतुमध्ये चेरी ब्लॉसम ज्याला जापनीज चेरी किंवा साकुरा असही म्हणतात ही फुलं फुलतात. पांढर्या आणि फिकट गुलाबी रंगाची ही फुलं खूप आकर्षक दिसतात. अशी उमललेली, फुललेली लाखो फुलं जर एकाच वेळी पाहता आली तर.? डोळ्यांसाठी पर्वणी आणि आपल्या साक्षात स्वर्ग पाहिल्याचा अनुभव मिळेल. इथल्या वॉशिंगटन युनिवर्सिटीमध्ये जवळपास शंभर एक चेरी ब्लॉसमची झाडं आहेत. सगळ्या झाडांवर ही फुलं मस्त फुलली आहेत आणि आलेल्या सगळ्यांचा आनंद द्विगुणित करण्यामध्ये व्यस्त आहेत.

आजचा चेरी ब्लॉसम पहायचा प्लान आम्ही दोन आठवड्यांपुर्वीच केला. आता एवढ सुंदर ठिकाण, एवढी सुंदर फुलं पहायला जाणार तेही बाहेर लक्ख उन असताना मग फक्त फुलं पाहुन माझ तरी समाधान होणार नाही. हे सगळं मला माझ्या कैमेर्यामध्येसुद्धा टिपायच आहे. मी एक हाडाची निसर्गप्रेमी आहे, निसर्गाची वेगवेगळी रूपं मला नेहमी भुरळ घालतात. मला आवडतात निसर्गच्या या छटा कैमेर्यात टिपायला, लेखनीत जपायला. ही माझी आवाड मला समृद्ध करते, आनंद देते. मला फोटोज काढायला आवडतात आणि काढुन घ्यायलाही. बरेच दिवस झाले आम्ही फोटोशुट केलं नव्हत, मग यावेळी फोटोशुट करायचा चांस मला सोडायचा नव्हता. याची तयारी मी दोन आठवड्यांपूर्वीच सुरू केली होती. दोन आठवडे आधीपासुनच सागरला मस्का लावणं चालु केलं मी. या चेरी ब्लॉसमला आपण फोटोशूट कारायच आहे आणि माझेसुद्धा तू मनसोक्त फॉटोज काढायचे आहेत याची मी त्याला रोज आठवण करून देत होते. आम्ही एकमेकांना भेटून आता जवळपास पंधरा वर्ष झाली आहेत आणि लग्नाला नउ वर्ष होतील. त्यामुळे माझे फोटोज काढुन काढुन साहजीकच तो कंटाळला आहे, म्हणुन हा सगळा प्रपंच. कालच कॅमेर्याची साफसफायी, बॅटरी चार्जिंग, घालण्यासाठीचा ड्रेस, फोटोज काढण्यासाठी पोजेस पाहुन झाल्या. आणि आम्ही आमच्या आयुष्यातला पहिला चेरी ब्लॉसम पाहण्यासाठी जय्यत तयारीनिशी सज्ज झालो.

आज आमच्या सोबत आमची मित्रमंडळी आणि त्यांची मुलंसुद्धा येणार होती त्यामुळे अजुनच मजा येणार हे नक्की होत. चेरी ब्लॉसम पाहण्यासाठी आणि तिथे फोटो काढण्यासाठी साजेसा असा फुलाफुलांची गुलाबी रंगाची प्रिंट असलेला सुंदर वन पीस मी घातला. छान केस करून, हलकासा मेकअप करुन मी मस्त तयार झाले. एक नंबर दिसतीयेस मीच मला कॉम्प्लिमेंट दिली, खरतर त्याच वेळी मी क्लाउड नाइनवर पोहोचले होते. वॉशिंगटन युनिवर्सिटीमध्ये पोहोचल्यावर युनिवर्सिटी कँपस, मोठ्या आकर्षक इमारती, तिथले विद्यार्थी, माणसांची वर्दळ पाहुन खूप छान वाटल. थोड आत चालत गेल्यावर दिसणार्या दृश्याने मंत्रमुग्ध केल. समोर एक भल मोठ कारंजे, त्या कारंज्याकडे जाणार्या रत्याच्या दुतर्फ़ा चेरी ब्लॉसमची गुलाबी रंगाच्या फुलानी सजलेली झाडं. इतक नयनरम्य दृश्य मी क्वचीतच कधी पाहिल असेल. त्याच रस्त्याने थोड पूढे गेल्यावर फुलांचा सुगंध दरवळला, पाहातो तर एका वेलीवर खूपसारी जाईच्या फुलांसारखी पांढरीशुभ्र फुल होती ती सुद्धा हजारोंच्या संख्येने. चेरी ब्लॉसमच्या झाडांनी वेढलेल्या जागेमध्ये आपल स्वतंत्र अस्तित्व टिकवुन होती. फुलांच हे सौंदर्य पाहण्यात मी हरखुन गेले. ही सगळी फुल झाडावर फक्त विस पंचवीस दिवस राहतात त्यामुळे ही फुलं पाहण्यासाठी पर्यटकांनी, निसर्ग प्रेमींनी गर्दी केली होती. पण कोणाचा कोणाला त्रास नाही, मोठ्या आवाजात बोलणं नाही, सगळेजण आपापल्या परीने निसर्गाचं हे मनमोहक रूप अनुभवत होते.

सगळ्यात आधी आम्ही कारंज्यासमोरची गुलाबी रंगाची फुलं पाहिली, त्यांच सौंदर्य कॅमेर्यात टिपलं. आमचेही खूपसारे फोटोज काढले. खरतर इथे जर कोणी झोपेतुन उठुन जरी आल असत तर त्यांचेही फोटोज सुंदरच आले असते. ईतकी सुंदर ती फुलं, ती जागा दिसत होती. युनिवर्सिटीच्या एका कम्पसमध्ये कॉलेजमधिल मुलमूली डांस करत होती, याला फ्लैशमॉब असही म्हणतात. एक गाण झालकी दुसर, एक ग्रुप झाला की दुसरा ग्रुप आळीपाळीने डांस करत होते. त्यांच्यामधिल उत्साह, एनर्जी वाखणण्याजोगी होती. जगाच्या वेगवेगळ्या कोपर्यातुन आलेली मुलं काळे-गोरे, जाड-बारीक असा भेदभाव न करता एकमेकांना प्रोत्साहन देत होते. एकत्र डांस करत होते, चुकल तरी चिअरअप करत होते, हे पाहुन खूप भारी वाटल.

त्यानंतर शेजारीच असलेल्या आणि चेरी ब्लॉसमसाठी प्रसिद्ध असलेल्या कँपसमधे आम्ही गेलो. एका मोठ्या मैदानाच्या दोन्ही बाजुला पांढर्या आणि फिकट गुलाबी रंगाच्या फुलानी भरलेली झाड पाहुन शब्दशः हरखुन गेले. आंब्याच्या झाडाएवढी मोठी टुमदार झाडं या फुलानी बहरली होती. नजर जाईल तिथे ही फुलं दिसत होती. फुलानी लगडलेल्या झाडांमधुन सुर्यकिरणांनाही वाट काढण अवघड झाल होत, इतकी दाट ही फुल झाडांवर ऐटित बसली होती.

विस पंचवीस दिवसांच आयुष्य असणारी ही फुलं अक्षरशः दोन्ही हातांनी आनंद वाटत होती, आलेल्या प्रत्येकाच स्वागत करत होती. छोटस आयुष्य आहे हे भरभरून जगा हा। संदेशच जणु देत होती. आपल्याला निसर्गाने घडवल आहे, त्याचं आणि आपलं मुळ एकच आहे. त्यामुळेच की काय आपण निसर्गाशी एकरूप झालो की तो आपल्याशी बोलायला लागतो. आयुष्य जगण्यासाठी एक नवीन ऊर्जा देउन जातो.

असा हा आजचा दिवस, खास दिवस; जो आलाच आम्हाला आनंद देण्यासाठी, निसर्गाच्या नवीन रुपाशी ओळख करून देण्यासाठी, जगताय तुम्ही भरभरून जगा याची आठवण करून देण्यासाठी, स्वतःवर पुन्हा एकदा प्रेम करायला शिकवण्यासाठी.!

राधिका देशमुख कुलकर्णी

10 - 6

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

मला नव्याने उमगलेल आईच आईपण

वेळ रात्री अकराची. किचनमधली राहीलेली कामं आवरुन, सारांशने घरभर केलेला पसारा आवरून, झाडलोट करून झोपायची तयारी चालु होती. दिवसभरातली घरातील कामं, ऑफिसची कामं, त्यात ऑफिसचं सकाळी पाच ते नउपर्यंत असलेल एक्स्ट्राच ट्रेनिंग अटेण्ड करुन आज जरा थकलेच होते.
वातावरण थंड होतं, हवेत गारवा होता, गुलाबी नाही तर बोचरी थंडी होती. टेम्परेचर अवघ २ डिगरी सेल्सियस होत, कधी एकदा पांघरुनात घुसुन झोपेन असच झाल होत. सगळी आवराआवर करून मी बेडरूममधे शिरले, समोर पाहते तर सारांश माझी वाटच पाहत होता. तो एकटा नव्हता, त्याच्यासोबत आम्ही लायब्ररीमधुन आणलेल्या मराठी आणि इंग्रजी पुस्तकांचा गठ्ठासुद्धा माझी वाट पहात होता.

सारांशला झोपताना गोष्टी ऐकत झोपायची सवय आहे. बेडवर गेल्यावर आधी बाबासोबत मस्ती करायची आणि मग माझ्या कुशित येऊन गोष्टी ऐकत झोपयाच हे त्याच्या झोपेच रूटीन ठरलेल होतं. या आधी त्याला एक गोष्ट सांगीतली की तो झोपुन जायचा, आजकाल मात्र मोठ्या आणि एकापेक्षा जास्त गोष्टी ऐकायच्या असतात. कधी शिवाजी महाराज, कधी हनुमान, कधी राम, कधी प्राणी, कधी अकबर बिरबल तर कधी गोष्टिंच्या पुस्तकातील गोष्टी ऐकत झोपयाच असा दिनक्रम चालु आहे सध्या. गोष्टिंच्या पुस्तकातील गोष्टिसुद्धा खुपच छान आहेत. सारांश खूप एंजॉय करतो ऐकताना. मी सुद्धा मोठ्या उत्साहाने, आवाजातिल चढ उतारांसहित रंगवुन गोष्टी वाचत असते. मराठीतल गजपती कुलपती हे पुस्तक वाचतानातर हसुन हसुन डोळ्यात पाणी येत त्याच्या, इतकी मजा असते पुस्तकं वाचताना.

त्या दिवशी मात्र मी थोडी थकलेच होते नेहमी सारखी एनर्जी नव्हती. दोन पुस्तकं वाचुन झाल्यावर तीसर पुस्तक वाचायचा कंटाळा आला. सारांश मात्र अजुन एक पुस्तक वाचुन दाखवना, प्लिज प्लिज हे शेवटच अशी केविलवाणि विनवनी करत होता. दिवसभराच्या कामातुन आलेल्या थकव्यामुळे की काय मी थोडी वैतागले आणि त्याला म्हणलं, “आता बास, झोपनारे, मलाही झोप आलीये, तोंड दुखुन आल बोलुन बोलुन, मी काय रोबोट आहे का?” त्याने माझ बोलन एका कानाने ऐकुन दूसर्या कानाने सोडून दिल. अजुन एक गोष्ट सांग, अजुन एक गोष्ट सांग त्याचा तगादा चालुच होता.

त्यादिवशी का काय माहित पण मला माझ्या लहानपणीचे दिवस आठवले. आईसुद्धा झोपताना आम्हाला रोज रात्री गोष्ट सांगायची. तिच्या दोन तीन गोष्टी ठरलेल्या होत्या, त्यातल्याच गोष्टी आलटुन पालटुन ती रंगवुन आम्हाला सांगायची. त्यातली पाटलाची गोष्ट मला खूप आवडायची. आता ती गोष्ट पुर्ण आठवत नाही पण त्यातले काही संवाद स्पष्ट आठवतात. तेव्हा मी तीच गोष्ट आईला पुन्हा पुन्हा सांगयला लावायचे. आईसुद्धा न कंटाळता, तेवढ्याच उत्साहात तेवढिच रंगवुन ती गोष्ट पुन्हा सांगायची. मी त्या गोष्टिच्या जगात रमायचे, हरवुन जायचे आणि गोष्ट ऐकत ऐकत झोपी जायचे. किती छान होते ते दिवस. बालपणीचा काळ सूखाचा म्हणतो आपण ते उगाच नाही. तेव्हा भौतिक सुखाच्या कोणत्याच गोष्टी नव्हत्या पण या छोट्या छोट्या गोष्टी किती, आनंद, सुख, आठवणी देतात. आता अस वाटत हिच तर होती आपल्या बालणातली श्रीमंती. तेव्हा त्या गोष्टी ऐकताना किती आनंद मिळायचा मला. दिवसभर खेळुन खेळुन दमायच, खायच प्यायच आणि रात्री गोष्ट ऐकत आईच्या कुशीत झोपायच.

त्यावेळी मी माझ बालपण जगत होते, तेव्हा मला कुठे समजत होत, आईसुध्दा घरातली, बाहेरची कामं करून दमलेली असणार. तेव्हा कुठे होत्या आतासारख्या सोयी-सुविधा, तिला कधी मिळायची कामामधुन सुट्टी आराम करण्यासाठी. दिवसभराच्या थकव्याने तिलाही झोप येतच असणार. तिचती गोष्ट सांगनं तिच्यासाठी थोड अवघड, कंटाळवानं होतच असणार. तिच्या मनात किती विचार येत असतील, काय मनःस्थिति असेल त्यावेळी. संसाराचा रहाटगाडा ओढताना कधी तरी दुःखी, कष्टी, उदास असेलचकी. उदया लवकर उठायचय, भाजी काय कारायची, हे काम करायचय ते काम करायचय एक ना अनेक विचार डोक्यात फिरत असतीलच की.

आज एक वर्तुळ पुर्ण झालं, आज मी आईच्या भुमिकेत आहे, तिच्या जागी आहे, आज मला तीच मन कळतय, तिच्या भावना समजत आहेत. बालपणी, आई सांगत असलेल्या गोष्टिंच्या जगात रामनार्या मला, आज ती त्यावेळी कोणत्या जगात होती हे समजतय. लहानपणीच्या या सगळ्या आठवनीने नकळत डोळ्याच्या कडा पाणवल्या. आता लिहीतानाही डोळे भरून आले आहेत. सातासमुद्रापार आहे मी आत्ता, तशी किती लांब आहे तिच्यापासून. मनाने मात्र ती खूप जवळ आहे, अगदी सावली सारखी सोबत आहे. रोज तिच्या सोबत वीडियो कॉल झाल्याशिवाय दिवस पुर्ण होत नाही माझा. आज मात्र आईची खूप आठवण आली, तिला जवळ घेउन एक घट्ट मिठी माराविशी वाटली.

त्यावेळी मी ठरवल सारांशला जितक्या गोष्टी ऐकायच्या आहेत तीतक्या मी त्याला सांगेन. तो त्याच्या बालपणात आहे, त्याला त्याच बालपण जगुदे, गोष्टिंच्या जगात रमुदे. दुनियादारी कळायच्या आधी बालपणातल्या स्वछंदी जगात बागडु दे. जोपर्यंत तो झोपत नाही, गोष्ट ऐकुन थकत नाही तोपर्यंत मी त्याला गोष्ट सांगणार, अगदी न थकता, न कंटाळता. आज मला, त्याला त्याच बालपण जगु द्यायचय, उदया मोठा झाल्यावर कदाचित त्याला माझ आईपण कळेल.

हा लेख मी आईला वीडियो कॉल करून वाचुन दाखवणार आहे. मला माहिती आहे, दोघिंमधे मुक संवाद होइल, डोळ्यातुन गंगा यमुना वाहतील.. वाहु देवु.. मी माझ बालपण आणि ती तीच आईपण नव्याने जगु.

राधिका देशमुख कुलकर्णी

9 - 4

Radhika's Travel Diaries
Posted 6 months ago

माझ्या स्वप्नातल्या लाल परीची स्टोरी..!

माणुस म्हणल की स्वप्न पाहणं ओघाने आलंच. स्वप्न ही आपल्या आयुष्याचा अविभाज्य भाग आहे असच मला वाटत. त्यात मी स्वतः कमालीची आशावादी, नेहमी सकारात्मक विचार करणारी आहे. आहे ती परिस्थिती मी सहज स्वीकारते, आयुष्यात कितीही अडचणी आल्या, परिस्थिती कितीही अवघड असली तरी रडत न बसता, परिस्थितीचा बाउ न करता आपण यातुन कस बाहेर पडु शकतो, काय करु शकतो याचाच विचार मी करत असते. त्यामुळे प्रत्येक क्षण मला जगता येतो, त्यात मी खुश असते, सोबत भविष्यातील स्वप्नसुद्धा रंगवत असते. स्वप्न पहायला आवडतात मला, अगदी लहानपणापासूनच. सगळीच स्वप्न पूर्ण होतात अस नाही पण स्वप्न पुर्ण होतात यावर माझा ठाम विश्वास आहे. स्वप्न पुर्ण होण्यासाठी ती पाहणं महत्वाच आहे. आणि ती स्वप्नच काय जी स्वप्न सहजा सहजी पुर्ण होतील. कष्ट करुन, खस्ता खाऊन पुर्ण केलेल्या स्वप्नांची नशा काही ओरच असते.

असच एक स्वप्न मी पाहिल होत, त्यावेळी अवघड, अशक्यप्राय वाटणारं. MCS(Master of Computer Science) पुर्ण करून नुकतीच मी एका छोट्या(small scale) आयटी कंपनीमध्ये नोकरीला लागले होते. साल २०१२ चा काळ होता तो, आयटी क्षेत्रामध्ये मंदी होती. कॉलेज मध्ये एकही कंपनी कैंपस इंटरव्यु साठी आली नाही आणि मोठ्या आयटी कंपनीमध्येसुद्धा फारकाही जागा नव्हत्या. खूप स्ट्रगल करून भांडारकर रत्यावरच्या एका आयटी कंपनीमध्ये मला नोकरी मिळाली. विश्वास बसणार नाही पण मला पगार होता अवघा ३,५०० प्रती महीना. पण त्यावेळी हातात नोकरी असणंसुद्धा माझ्यासाठी मोठी गोष्ट होती. रोज ऑफिसला मी चालतच जात होते. घरापासून ऑफिसला चालत जायला मला ४५ मिनिटं लागायचे. पण यामुळे दोन फायदे व्हायचे चालणंही व्हायच आणि बसच्या तिकीटाचे पैसेही वाचायचे.

लॉ कॉलेज रोड वरून भांडारकर रोडला वळल्यावर लगेच भांडारकर रोडच्या उजव्या बाजुला स्कोडा कंपनीच्या कारच शोरूम आहे. रोज ऑफिसला जाता येता ते शोरूम माझ लक्ष वेधुन घ्यायच. तिथे लावलेल्या आलीशान कार पहायला छान वाटायच. आपण कधी अशी आलीशान कार घेउ शकतो का उगाचच मनात यायच. एकदा त्या शोरूममध्ये स्कोडाची लाल रंगाची फारच सुंदर कार मला दिसली, जाम आवडली ती कार मला, डोळ्यातच भरली म्हणायची. मॉडेल कोणत, इंजिन कस आहे, ऑटोमेटिक आहे की मैन्युअल अशा तांत्रिक गोष्टी तेव्हा अजीबातच माहित नव्हत्या. पण कार खूप महाग असणार हा अंदाज मात्र होता. तेव्हा एवढा कमी पगार असताना त्या कारच स्वप्न पाहणं तस पाहिल तर आवाक्याबाहेरच होत. पण मी मनोमन ठरवल की स्कोडाची लाल रंगाची ही कार कधी ना कधी घ्यायचीच. त्यावेळी बसच्या तिकीटाचे पैसे वाचवणारी मी स्कोडाच्या लाल रंगाच्या गाडीतुन फिरायच स्वप्न पाहत होते, आणि का नाही पाहावं, स्वप्न गरीब श्रीमंतांमधे भेदभाव थोडीना करतात.

मधे अशीच बरीच वर्ष गेली. एव्हाना लहान मोठ्या कंपन्या बदलत चांगल्या एमएनसी कंपनीमधे नोकरीसुद्धा मिळाली. सागरसोबत लग्न झाल, काही वर्षांनी सारांशचा जन्म झाला. आयुष्य मजेत चाललं होत. सारांश झाल्यावर मात्र आम्ही आमची पहिली चारचाकी गाडी घ्यायची ठरवली. सागरला स्कोडा गाडीच आणि माझ “कनेक्शन” माहित होत. पण तेव्हासुद्धा स्कोडासारखी आलीशान गाडी आमच्या आवाक्याबाहेरच होती. बरीच शोधाशोध करून, बजेट पाहुन आम्ही वेन्यु ही कार फाइनल केली. मग मी सागर ला म्हणल आपण कारचा रंग तरी लाल घेऊया ना.(स्कोडाच्या त्या लाल रंगाच्या कारने इतक घर केल होत माझ्या मनात.) पण वेन्युचा लाल रंग तेवढा छान वाटतच नव्हता. वेन्युसाठी ग्रीन फारेस्ट या रंगाची तेव्हा चलती होती आणि तो रंग छानही दिसत होता. मग तेव्हा ना स्कोडा आली ना लाल रंगाची कार. पण घरात कार आल्यामुळे मी अर्थातच खुश होते, शेवटी आमची पहिली कार होती ती. रिक्षामधुन जायच्या आधीसुद्धा दहा वेळा विचार करणारी मी, माझ्यासाठी ही देखिल एक स्वप्नपूर्तिच होती. त्यानंतर मात्र स्कोडाच्या त्या लाल रंगाच्या कारच स्वप्न धुसर झाल आणि ती कार माझ्या विशलिस्टमधुन मागे पडली.

पण नियतिच्या मनात वेगळच होत, तीने ही माझी विश लक्षात ठेवली असावी. जनु काही तिला समजत होत ही मुलगी स्वप्न पहाते, स्वप्नांवर विश्वास ठेवते, कष्ट करायला मागेपुढे पहात नाही, स्वप्न पाहुन सोडुन देत नाही. तिला स्वप्नांवरचा माझा विश्वास उडु द्यायचा नव्हता. काही महिन्यांपुर्विच आम्ही कामानिमित्त अमेरिकेमध्ये स्थायीक झालो आहोत. नवा देश, नवे लोक, नव्या चालीरिती सगळी नवलाई अनुभवत इथे हळुहळु बस्तान बसवल आहे. पुण्यामध्ये स्कूटी असण जितक गरजेच आहे तितकच किंवा त्याहुन जास्त इथे चारचाकी गाडी असण गरजेच आहे. सुरुवातीचे काही महीने इथे बसने प्रवास करून आम्ही नविन कार घ्यायच ठरवल. कार कोणती घ्यायची, मॉडेल कोणत घ्यायच यावर रिसर्च झाले, चर्चा झाल्या आणि आम्ही माजदा कंपनीची कार घ्यायच ठरवल. गंमत म्हणजे यावेळी कारचा रंग कोणता घ्यायचा यावर आमची चर्चा झालीच नाही. कारण रंग आधीच ठरला होता.. लाल. अशा रितीने फाइनली लाल रंगाची माझ्या स्वप्नातली आलीशान गाडी आमच्या घरी आली.

असच एके दिवशी रस्त्यावरून पायी जात असताना स्कोडाची लाल रंगाची आलीशान कार घ्यायच स्वप्न मी पाहिल होत. तेव्हा माझ्या खिशात काहीच पैसे नव्हते, पण स्वप्न पहायची हिम्मत होती, ती पुर्ण करायची जिद्द होती आणि कष्ट करायची तयारी होती. हे एवढ मोठ स्वप्न पाहिल्याच्या बारा वर्षांनंतर स्कोडातर नाही पण तिच्या तोडीचीच लाल रंगाची कार आम्ही घेतली. अशक्यप्राय वाटनारं, काळाच्या ओघात मागे पडलेलं तरीही मनाच्या एका कोपर्यात जिवंत असणारं हे माझ स्वप्न कुटुंबाच्या साथीने पुर्ण झालं.
स्वप्नांवरचा माझा विश्वास वाढला, अजूनही बरीच स्वप्न आहेत आणि मला खात्री आहे तीसुद्धा नक्की पुर्ण होतिल. प्रयत्न करन माझ्या हातात आहे आणि ती पुर्ण करन नियतिच्या. ते म्हणतात ना “अगर किसी चीजको सिद्दतसे चाहो तो पुरी कायनात उसे तुमसे मिलाने की कोशिश करती है”. हा अनुभव मला खूप वेळा आला आहे, त्यामुळे स्वप्न पहा स्वप्न पुर्ण होतात.

राधिका देशमुख कुलकर्णी

13 - 8

Welcoem to posts!!

Radhika's Travel Diaries Posted 4 days ago

Radhika's Travel Diaries Posted 3 weeks ago

Radhika's Travel Diaries Posted 2 months ago

Radhika's Travel Diaries Posted 2 months ago

Radhika's Travel Diaries Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries Posted 6 months ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 4 days ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 3 weeks ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 2 months ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 2 months ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 5 months ago

Radhika's Travel Diaries
Posted 6 months ago