เจ้าสกปรก รือ ไม่
ใช่ข้าสกปรก
เจ้ามืดบอด รือ ไม่
ใช่ข้ามือบอด
เจ้าโง่เขลา รือ ไม่
ใช่ข้าโง่เขลา
รัก รือ
ไม่ ไม่ใช่รัก
โลภ รือ
ไม่ ไม่ใช่โลภ
โกรธ รือ
ไม่ ใช่โกรธ
หลง รือ
ไม่ ไม่ใช่หลง
...
แล้วอย่างไรเล่า
ไม่รู้
...
ไม่รู้ รือ
...
ใช่ ไม่รู้
...
ถ้าเห็น ตัว รู้ แล้วจะเป็นอย่างไรเล่า
...
ถ้ารู้แล้ว
คงไม่สกปรกแล้ว
คงไม่มืดบอดแล้ว
คงไม่โง่เขลาเบาปัญญาแล้ว
...
คงไม่ทุกข์ แม้มีเหตุให้เกิดทุกข์แล้ว
...
บัดนี้
เจ้า
เห็น
ตัว "รู้" แล้ว
หรือ ยัง
...
หาใช่เลย
ต่อให้เจ้าเห็นตัวรู้
ต่อให้เจ้ารู้ตัวเห็น
ต่อให้เจ้าได้รับทั้งหมดนี้ที่เจ้าอยากได้เป็น
เจ้าก็หาเห็นสุขใด หากไม่วาง
วาง ว่าง ยัง ทุกข์อยู่ ได้ รือไม่
รู้แล้ว ไม่ วาง ว่าง ช่างน่าขัน
รู้แล้วยึด รู้ติด คิดพันลวัน
รู้แล้วมั่นติดรู้อยู่ชั่วคืน
สิ่งใดเล่าเจ้าประโยชน์ของตัวรู้
หากมิดูมิเห็นเป็นเช่นหมาย
หากรู้แล้ว วางลงอย่างสบาย
ว่างเปล่าใด ไร้ทุกข์ สุข ไม่มี
...
เกิดดับ
สุขทุกข์
ใดเล่าวนเวียน เหนื่อยล้า
...
ว่างเปล่า
บางเบา
ใดเล่า ไม่มี
...
ปภิญญพัทธ์.
เมตตาธรรมนำทาง99
"ทั้งตัวรู้ และถูกรู้ ก็ไม่หมายเอาทั้งคู่
เพราะ ทั้งสองสิ่งนี้ ขนสัตว์โลก
พาเวียนเกิดเวียนตายมาแล้ว
นับภพนับชาติไม่ได้ "
~ หลวงพ่อเยื้อน ขันติพโล
ร่วมบุญกับหลวงพ่อเยื้อนทุกบุญ
🙏🙏🙏🤍
แสงสว่างจร้าเกินไป ก็มิเห็น
มืดมิดสนิทไป ก็มิเห็น
สิ่งใดเล่าที่ทำให้เราเห็น
คือความ พอดี บาลานซ์ สมดุล ใช่หรือไม่
ชีวิตคนเรานั้น สุข ทุกข์ ตลอดเวลา
ขึ้นลง ๆ เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา
สิ่งใดเล่าจะช่วยให้เรา พอที่จะ มั่นคง
ใช่การ วิ่งตาม สิ่งๆ นั้น รือ
หรือแค่
พอดีได้
วางใจเป็น
...
#ด้วยรัก 🤍
ปภิญญพัทธ์
รู้ชอบได้ด้วยตัวเอง
ปฏิบัติเอง เห็นเอง แจ้งเอง
ครูบาอาจารย์เป็นเพียงผู้แนะนำเท่านั้น
ผู้รู้แจ้งคือตัวเราเอง
...
เปรียบเหมือนดวงดาวล้านๆดวง
อาศัยความว่างอยู่
ความว่างเค้าไม่รู้จักดวงดาวนะ
เค้าไม่สนใจดวงดาวนะ
ดวงดาวอยากอยู่ก็อยู่ไป
อยากดับก็ดับไป
ดวงอาทิตย์ ใช่ความว่างที่ไหน
แต่ดวงอาทิตย์ก็อาศัยความว่างอยู่
ดวงจันทร์ อยากอยู่ อยากไป ก็เรื่องของดวงจันทร์
อยู่ก็อยู่ไป เสื่อมก็เสื่อมไป
เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
แต่ ความว่าง มันไม่เสื่อมตาม
มันไม่เปลี่ยนตาม
...
หลวงพ่อเยื้อน ขันติพโล
🙏🙏🙏🤍
You can know and like it yourself.
Practice it yourself, see it yourself, inform yourself.
Teachers are only guides.
The enlightened person is ourselves.
...
It's like a million stars.
Relying on emptiness
Emptiness doesn't know the stars.
He doesn't care about the stars.
The stars want to stay, so they stay.
If you want to extinguish, then extinguish.
Where is the sun?
But the sun lives on in the void.
The moon wants to stay, wants to go, it's the moon's story.
Stay and stay, decay and decay.
Change with time
But the emptiness does not decrease.
It doesn't change accordingly.
...
🙏🥰
ความสุขต่างหากเล่าที่น่ากลัว
พาเราหลงเมามัว วิ่งเวียนวน
เคยหรือเมื่อมีสุขแล้วอยากให้มันผ่านพ้นไปให้ไวที่สเคยหรือทุกข์มากมายจนอยากให้เวลากับมันต่อไปให้นานเท่านาน
พิจารณาให้ดีเถิด สุขหรือ ทุกข์หรือ ที่ทำให้เราติดใจ จนเวียนว่ายตายเกิดมิรู้จบ
ยังมัวหลงงมงาย วนเวียนไปกับความไม่รู้ อยู่หรือ
ตื่นเถิด แก่นสาร สิ่งใด ไร้ผล
ทุกข์ สุข ไม่มี
เกิดแก่หรือจะมี
เจ็บตายเฉกเช่นกัน
มิอยู่เวียนวน ให้ต้องทนกับสิ่งใด
...
หากถึงธรรมแล้ว
มิใช่เพียงแต่นิ่งสงบ เพียงเท่านั้น
หากแต่ยังรู้จัก เหตุแห่งการเกิด เหตุแห่งสุขทุกข์
แลจะไม่ก่อให้สิ่งเหล่านั้นเกิดมา
แม้มีเหตุให้ยั่วยุ ล่อหลอก เพียงไรก็ตาม
รู้ดี รู้ชั่ว
รู้ควรมิควร
นี้แล รู้ถึงธรรม
....................🤍..........🤍..........🤍....................
Happiness is a scary thing.
Leading us to be lost, intoxicated, running around in circles
Have you ever had happiness and wanted it to pass as quickly as possible? Or have you experienced so much suffering that you wanted to spend time with it for as long as possible?
Consider carefully, is it happiness or suffering that fascinates us? Until the endless cycle of rebirth and death
Still confused and ignorant Are you circling around in ignorance?
Awake, what substance is ineffective?
There is no suffering or happiness.
Born or will be
Hurt and die as well.
Not circling around What must you endure?
...
If the Dhamma is reached
Not just remaining calm only
If you still know cause of birth The cause of happiness and suffering
and will not cause those things to arise
No matter how provocative and deceiving,
Know good, know bad
Know what should and should not be done.
This is knowing the Dhamma.
... 🤍 ...
เพราะรู้แล้วมันวุ่นวาย
พุทธองค์จึงไม่ให้รู้ มากไปกว่า ใบไม้ในกำมือ
รู้อยู่กับปัจจุบัน
ก่อนจะมาเป็นชีวิต
มีเบื้องลึกเบื้องหลังมากมาย
ดังต้นไม้เติบใหญ่ได้ด้วยรากที่แตกกระจาย
แผ่เพื่อยึดเกาะเกี่ยวดินโคลนให้ตั้งต้นตระง่านได้ ต้นไม้ยิ่งใหญ่ รากยิ่งมาก หยั่งลึกลงไปในดิน
สุดหาประมาณ
นี้ไงเหล่า ต้นไม้ที่แข็งแกร่ง หยั่งรากลึก ซอกซอนไปในทุกอณูของพื้นดิน จึ่งมีอายุที่ยืนยาว วนเวียนไปหลายร้อยพันปี
มนุษย์อย่างเราเล่า
หยั่งรากลึก เกาะเกี่ยว ยึดติดอยู่กับสิ่งใด
จึ่งทำให้วนเวียนว่าย ไม่จบสิ้นเสียที
หยุดเถิด หยุดเกิด หยุดตาย
หยุดเวียนว่าย ยึดเหนียว เกาะเกี่ยวติดพัน
กับดินโคลนที่เปลอะเปื้อนนั้น
อย่างไรเสีย
แสงสว่างก็ยังทำให้เรา
ขาดเขลาหวาดกลัวน้อยลง
และเห็นสิ่งต่างๆชัดแจ้งขึ้นมิใช่หรือ
ใยจะหมกมุ่นตัวเอง
อยู่ในดินแดนแห่งความมืดมิดไปใย
ออกมาดูความแจ้งของแสงสว่าง
แล้วชำระล้าง สิ่งที่เปลอะเปื้อนตัวเรา ใจเรา
ให้ขาวสะอาดรอบจนเปล่งเป็นแสงสว่างเช่นเดียว
กับแสงสว่างที่ส่องทางให้เราอยู่นี้ มิดีกว่าหรือ
สิ่งใดรู้แล้ว สิ่งนั้นก่อเกิดคุณประโยชน์
จงเร่งต่อยอดให้ยิ่ง
สิ่งใดรู้แล้ว หาเกิดประโยชน์ ซ้ำยังก่อเกิดแต่โทษ
ละเสีย วางเสีย
เพราะมันมิเกิดประโยชน์ใด มิใช่หรือ
เราล้วนต่างอยากได้รับความสุข
หลุดพ้นทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น
เมื่อรู้เหตุแล้ว ยังจะถือเหตุให้หนักตัวเองไปใย
ทำไมมิวางเสีย ทำไมมิละเสีย
เมื่อมือคุณสกปรก
คุณยังรู้จักล้างทำความสะอาด
เมื่อใจคุณได้รับทุกข์
ใยต้องเก็บทุกข์นั้นไว้ใช้อยู่เล่า
มิตรสหายเอ๋ย.
#ด้วยรัก ❤️🤍
ปภิญญพัทธ์
เพราะรากที่เปื้อนดินเปื้อนโคลนมิใช่หรือ
จึงก่อเกิดดอกกุหลาบที่สวยงาม
โลกมิได้มีแค่ด้านเดียว
หากยังอยู่จงทำความเข้าใจ
ให้ได้จงดี
...
ส่วน " ความว่าง " นั้น
หามีด้านใดไม่
...
ยึดมั่นสิ่งใด
ถูกใคร
ผิดใคร
วิ่งไล่สิ่งใด
ใครเหนื่อย
ใครวุ่น
เขาหรือ
เปล่าเลย
...
ดอกกุหลาบที่เจ้าปลูกนั้นแล
ถอนรากถอนโคนได้เมื่อไร่
ความว่างจึ่งปรากฏ
ดังนี้
...
ปภิญญพัทธ์.
สุดท้ายแล้ว
คนที่เก่งที่สุด ก็ไม่ใช่ คนที่มีความสุข ที่สุด
คนรวย ก็เฉกเช่นกัน หามีความสุขที่สุดไม่
คนที่ ไม่มีอะไรเลย ต่างหากเล่า
สุขแท้จริงเอย
มีมากทีน้อย มีทุกข์ มีสุข
หาเที่ยงแท้ไม่
ไม่มี ไม่มี
ไม่ทุกข์ ไม่สุข
แท้เที่ยงจริงน้อ
...
🙏🙏🙏🤍😊
ปภิญญพัทธ์
"ธรรมดา" ว่าดีแท้ แน่ไฉน
สิ่งใดๆ ในโลก นั้นเที่ยงหรือ
ธรรมดา ธรรมชาติ นั้นก็คือ
ธรรมะหรือ เที่ยงธรรม ย้ำไม่มี
มันว่างเปล่า สิ่งใดเหล่า ให้ฉงน
อย่าหลงกล ว้าวุ่น กรุ่นวิสัย
อย่ายึกยัก โยเย โยกโย้ใจ
อย่ายึดมั่น สิ่งใด ในแน่นอน
แม้แต่ธรรม ที่ว่าดี ก็มิยึด
มิควรคึด ติดตรึง ถึงจุดหมาย
ควรปล่อยวาง ว่างเปล่า เบาสบาย
วางด้วยใจ วางด้วยจิต วางคิดดี
วางอย่างไร เรียก วาง อย่างเที่ยงแท้
วางอย่าไร มิใช่แค่ ละเลยหนอ
วางอย่างไร จึ่งเป็นวาง อย่างดีพอ
วางอย่าไร จึ่งว่างหนอ ได้จริงๆ
ใช้สติ ใช้ปัญญา ว่าให้เห็น
ความดั่งเป็น เช่นว่าง จากวางน้อ
วางแล้วไม่ คิดทุกข์ สุขเพียงพอ
วางแล้วไม่ ก่อเกิด ความวุ่นวาย
วางด้วยใจ ใช่วาง ด้วยการทิ้ง
วางได้จริง มิใช่วาง ละเลยหนอ
วางแล้วใจ เบาบาง ว่างเปล่า เท่านั้นพอ
วางแล้วใจ ไม่ร้องขอ ทุกข์สุขเอย
...
สติเต่า เท่าใด ใครจะรู้
ปัญญาครู เท่าใด ใครจะเห็น
พิจารณา รู้เท่าทัน นั้นให้เป็น
มิต้องเห็น มิต้องดู ก็รู้เท่าทัน
ใช้สติ ใช้ปัญญา ที่พาฝึก
ให้ลองตรึก ลองดู หารู้เห็น
ให้ผู้รู้ ผู้เบิกบาน พาตื่นเป็น
จักได้เห็น รู้แจ้ง สำแดงเอย
...
ปภิญญพัทธ์.
บ้านไม่มีเสาเรือนเหมือนแต่ก่อน
ถูกถอดถอนทิ้งสิ้นถิ่นวิสัย
สัญญาเก่าแต่เดิมเริ่มหายไป
กลายเป็นบ้าไร้สิ่งใดได้ครอบครอง
ละหมดสิ้นที่เคยมีที่เคยได้
จับตรงไหนวางเปล่าไม่เจอหนอ
วางไว้แล้วสิ่งต่างๆอย่างเพียงพอ
แม้นิพพานก็ไม่ขอได้อะไร
เคยหลงเกิดหลงตายอยู่หลายครั้ง
เคยสมหวังผิดหวังอย่างไรหนอ
เคยอยากได้อยากมีไม่เคยพอ
เคยหัวเราะร้องไห้สัปดน
เคยมาแล้วทั้งสิ้นถิ่นมนุษย์
มันสิ้นสุดที่ไหนที่ใจหนอ
ใจอ่อนแอพ่ายแพ้ก็ไม่พอ
ใจแข็งต่อหยุดเกิดตายได้นิรันดร์
...
🤍
ปภิญญพัทธ์
เมตตาธรรมนำทาง99
อย่าคิดว่าสิ่งนี้จริง สิ่งอื่นเปล่า