No cóż, odjeżdżam - dymią piachy
pod szerokiego wiatru tchnieniem,
i ty ku wodzie oczy nachyl,
i tak się przez to nic nie zmieni.
No cóż - przyjazdy czy odjazdy
życia do śmierci nie wymierzą;
bez końca drążyć będą gwiazdy
szeroką Wisłę w Kazimierzu.
Tam noc chmurami się nie zmieni
po rozwichrzonych płynąc bukach,
- ja tylko w żadnym innym mieście
już się spokoju nie doszukam.
Mnie, jak mityczny żółty Egipt,
zastyga świat w kłamliwą rację
mnie oba ciemne Wisły brzegi
zostaną zawsze dekoracją.
Mnie nikt już świata nie uprości,
przetrwa do śmierci lśniące szkliwo,
mnie ledwie wiersze o miłości
mogą miłością być prawdziwą.
Ja tylko w zmienność się zanurzę,
byle wciąż różniej, wciąż inaczej,
mnie tylko czarna, smutna muza
w nienaturalnym oknie płacze.
I tylko mnie już dzień się każdy
życiu jak kłamstwu sprzeniewierzy...
żegnaj - niech cicho kwitną gwiazdy
nad tobą i nad Kazimierzem...
/Tadeusz Hollender/