Anthony Bourdain hiçbir zaman üst sınıf bir aşçı olamadı. New York’ta orta sınıf bistrolarda şeflik yapıyordu. Kötü bir aşçı değildi ama dünya çapında bir hikâye anlatıcısıydı. Hem kitaplarında hem de televizyon programlarında mutfakların kapılarını insanlara açtı ve anlattı. İçeriden gelen birisi olarak, lafını hiç esirgemeden mutfakların mahremini ifşa etti.

Anthony Bourdain’i dünya çapında popüler yapan ilk kitabının adı da ‘Kitchen Confidential’ yani ‘Mutfak Sırları’ idi. Kitabında şöyle bir başlangıç cümlesi var: “Okuyucuların profesyonel düzeyde gerçekten güzel yemekler yapmanın hazlarını biraz olsun kavramalarını istiyorum”. Bu bağlamda Anthony’nin anlattığı ağır küfürlü bir jargon, alkol, tükenmişlik, seks, uyuşturucu, yalnızlık, kafası kırıklık karışımında sarsılmaz bir düzeni ve sinir bozucu bir kaosu barındıran, yüzyıllardır süregelen askeri hiyerarşiye sahip bir alt kültürdür.

Hiçbir zaman sadece yemeği anlatmadı. O yemeği yapanların, bir başka deyişle hayatın kendisinin hikâyesini aktardı. O kadar tatlı bir şekilde anlattı ki bunları, izlerken tebessüm etmediğimi hatırlamıyorum kendisini. Eğilip bükülmeden yaptı bunu. Turist olmaktan nefret edip, seyyah olmayı seçti. İnsanlardan her daim yeni bir şeyler öğrenebileceğinin farkındalığı ve mütevazılığıyla dolaştı dünyayı. Statükonun değil, mazlumun ve haklının yanında yer aldı. Yemek esasen Anthony Bourdain için en insani, paylaşmaya açık ve birleştirici unsurdu.

Bir defasında yaptığı işi anlatırken “Yazarım, gezerim, yerim ve daha fazlasına açım” demişti. Bu açlığını bastıracak neler yaşadığını Allah bilir. Hakkını nasıl öderiz orasını da bilemem. Işıklar içinde uyusun...