Planck Enerjisi, fiziksel bir ölçü birimi olup, evrenin temel yapısına dair çok derin bir seviyeyi temsil eder. Planck ölçeği, özellikle kuantum yerçekimi teorileri ve sicim teorisi gibi modern fizik konularında önemli bir yer tutar.

Planck Enerjisi, Planck sabiti , ışık hızı , ve Newton’un yerçekimi sabiti  gibi temel fiziksel sabitlerin birleşimiyle tanımlanır. Bu enerji, evrenin en küçük ölçekteki enerji seviyesini ve bu seviyede fiziksel yasaların nasıl davrandığını anlamaya yardımcı olur.

Formülü şu şekildedir:



Burada:
•  (Planck sabiti): Kuantum mekaniğinin temel sabitlerinden biridir.
•  (ışık hızı): Evrenin en yüksek hızıdır.
•  (Newton’un yerçekimi sabiti): Evrendeki yerçekimi gücünü belirler.

Planck Enerjisi yaklaşık olarak  GeV (gigaelektronvolt) olarak hesaplanır. Bu, oldukça büyük bir enerji seviyesidir.

Planck Enerjisi, genellikle şu şekilde yorumlanır:
• Bu enerji seviyesinde, uzay-zaman yapısının kuantum etkileri belirginleşir.
• Einstein’ın genel görelilik teorisinin ve kuantum mekaniğinin birleşmesinin gerekli olduğu bir düzeyde fiziksel yasaların nasıl çalıştığını anlamamız için kritik bir parametredir.
• Bu enerji seviyelerine ulaşan koşullar, şu anda deneysel olarak erişilemezdir, çünkü evrendeki mevcut en güçlü hızlandırıcılar bu kadar yüksek enerjilere ulaşamıyor.

Planck Enerjisi evrenin çok erken dönemlerinde (Büyük Patlama’nın hemen ardından) ortaya çıkmış olabilir ve kuantum yerçekimi gibi teorik alanlarda önemli bir rol oynar. Bu seviyedeki enerjilerde, sicim teorisi gibi teoriler de devreye girer çünkü klasik fizikten çok daha farklı yasaların geçerli olacağı bir düzeydeyiz.